|
| |
| |
| |
144 psalm.
1.
Men loof den Heer, myn rotssteen zy gepreesen,
Hy heeft myn hand, en vingers onderweesen,
Om kloek ten stryd, en oorelog te gaan,
En doetme braaf, door syn genaa, bestaan.
Hy, als myn burgt, en hoogvertrek gebleeven,
Heeft my in nood ondroomingen gegeeven,
Myn schild, waar op ik my betrouw, is hy,
Hy boog myn volk, en onderwierp het my.
| |
2.
Wat is de mensch, wat is, o Heer syn leeven,
Dat gy hem kent, en heerlik hebt verheeven?
Wat is by u des menschen sterflik kind,
Dat gy het acht, en vaaderlyk bemint?
De gansche mensch, een stinknest van gebreeken,
Werdt, met goed recht, by d'ydelheit geleeken,
Syn dangen gaan, gelyk een schaaduw, heen,
Die metter haast voorbygegaan verdween
| |
| |
| |
3.
Nu, Heere, neig uw heemelen, kom daalen,
En raak 't gebergt, het rook van blixemstraalen,
Stort blixemen, verstrooi het hier, en daar,
Send pyl, op pyl, verdoe die trotse schaar.
Steek, van om hoog, uw handen naa beneeden,
Ontset myn ziel in deese bangigheeden,
En ruk my uit den grooten waaterkolk,
Uit handen van dat vreemd, en roekloos volk.
| |
4.
Want hunne mond spreekt loogens onder eeden,
Hun trouwhand is een hand vol valsigheeden.
Dan sing ik u, o God van Israël,
Een lied vol nieuws, op 't braaf tiensnaarig spel.
Dan psalmsing ik u, op de luit, daar neeven,
Gy hebt veel heils aan kooningen gegeeven,
Ook David, die uw knecht is, eer ontset,
En van 't vervolg des boosen swaards geredt.
| |
Pause.
5.
Zo redme van der vreemden hand vol treeken,
Der welker mond slechs loogens weet te spreeken.
Hun rechterhand, een gansch bedrieglik pand,
Is in der daad des valsheits rechterhand.
Dat onse soons alsdan, in vreede, bloeijen,
Als planten, die, in haare jeugd, wel groeijen,
Elx dochter zy, gelyk gehouwen steen,
Aan 't hoekwerk van palleisen fraai besneên.
| |
6.
Vervul alom de winkels tot ons leeven,
Om nimmer leeg steeds spys, op spys te geeven.
Ons kuddenhok vermeer, in onse wyk,
Met duisend, jaa tien duisend stuks, gelyk.
Ons ossenvee zy wel met vet gelaaden.
Geen vyands stroop, noch inbreuk doe ons schaaden.
| |
| |
Geen uitval steur daar door myn ondersaat.
Geen naar gekrysch ontstaa op onse straat.
| |
7.
Welsaalig is het volk, dat, zoo geseegent,
In voorspoed sit, en druk, noch quaad bejeegent,
Maar saaliger is 't volk, dat, booven dien,
Op God, den Heer, als op syn God, mag sien.
|
|
Auteursrechtvrij
