Davids Psalmen

142 psalm.

1.

Myn stemme roepe tot den Heer,

Myn stemme smeek den Heere seer,
Myn klaagen oover wat my schort,
Zy voor syn aansigt uitgestort.

2.

't Is tyd ik hem te kennen geef

Hoe jammerlik, benaauwt ik leef,
Terwyl myn geest, van angst, en smart,
In my bestulpt leit, en verwart.

3.

Doch, Heer, gy kent myn voetpad wel,

Men queltme, daar ik niemand quel,
En doer den weg, dien ik moet gaan,
Met een verborgen strik beslaan.

4.

Kyk eens ter rechterhand gewendt,

Sie, niemand isser dieme kent,
Myn uitvluchts gansche hoop verging,
Geen mensch vraagt naa myn ziel een ding.

[p. 358]

5

Ik schrei, en seg tot u, o Heer,

Gy zyt myn toevlucht, en geweer,
Gy blyft alleen, in 's leevens land,
Myn beste deel, en waardste pand.

6.

Merk, op myn schreijen, wat my deert,

Want ik, seer dun, ben uitgeteert,
Red my van myn vervolgers strik,
Want hy is magtiger dan ik.

7.

Maak myn gevange ziele vry,

Op dat ik uwen naam bely.
't Rechtvaardig volk omringtme dan,
Als ik uw weldaad roemen kan.