Davids Psalmen
(1674)–Joannes Six van Chandelier–
Auteursrechtvrij
[pagina 347]
| |
Terwyl by ons aan Zion wierdt gedacht,
Dies hingen wy, daar midden op haar gronden,
Ons harpspel aan de wilgen opgebonden.
 | |
2.Want meenig, die ons daar gevangen bragte,
En d'oorsaak was van ons gehuil, en klagte,
Versocht een lied, en sei, tot ons verdriet,
Zyt vroolik, t'saa, singt ons een Zions lied.
Hoe konden wy, in 't land der vreemdelingen,
De woorden van een lied des Heeren singen?
| |
3.Jerusalem, vergeet ik uwe steede,
Myn rechterhand vergeete sich dan meede.
Dat myne tong aan myn geheemelt kleef,
Gedenk ik niet aan u, zo lang ik leef,
Verhef ik niet Jerusalem ver booven
Het hoogst, dat ik, met blyschap, ooit zal looven.
| |
4.O Heer, gedenk, den kinderen van Edom,
De daagen van Jerusalem haar weedom,
Wanneer uw stad zo deerlik wierdt gemoordt.
Sy zyn 't, die stout daar seiden, zoo, vaart voord,
Ontbloot, ontbloot, ten grondvest toe, haar gronden,
Tot alles, in haar omvang; leg geschonden.
| |
5.O dochter, die van Babel zyt gebooren,
U is ook uw verwoesting al beschooren.
Wel dien, die uw bedryf, aan ons misdaan,
U eens vergeldt, en arger doet vergaan.
Wel dien, die forts uw kinderkens zal vatten,
En, aan een rots verplettert, weg doen spatten.
|
|
