Davids Psalmen

129 psalm.

1.

Ja, Israël seg, nu verlost, met eer,

Ik sagse my, van jongs af, seer benaauwen,

Van jongs af aan benaauwden sy my seer,

Noch kreeg hun magt myn ziel niet in haar klaauwen.

2.

Als waar myn rug een land tot vruchtgewin,

Zo heeft de ploeg van ploegers haar bereeden,
Zo toogse daar veel lange vooren in,
Ik draage noch haar teikens aan myn leeden.

[p. 333]

3.

Maar God, de Heer, rechtvaardig naa syn aart,

Hieuw 't ploegtouw van dat godloos volk aan stukken,
Zo week al 't schuim nu achterwaarts vervaart,
Wie Zion haat, gaat rood van schaamte bukken.

4.

Sy werden als het ongewortelt gras,

Dat, door veel nats, op daaken, uitgesprooten,
Van weinig sons, eer 't uitgetrokken was,
Zo draa verdort, gelyk het had geschooten.

5.

Waar meede dat de maaijer syne hand

Niet vullen wou, als hem van geener waarde,
Waar van noch min die kooren, op het land,
Aan garven bindt, iet in syn erm vergaarde.

6.

Waarom dan ook, al gaatmen daar voorby,

Nooit iemand seit, zo als wy maaijers eeren,
Dat oover u des Heeren seegen zy,
Wy seegenen u in den naam des Heeren.