Davids Psalmen

124 psalm.

1.

Ja, Israël seg, waarlik nu verblydt,

Ten waar de Heer ons bystand had gedaan,
Ten waar de Heer ons self had bygestaan,
Als teegen ons de mensch al, tot den stryd,
Was opgestaan, wy waaren lang vergaan.

2.

Wanneer hun toorn heet teegens ons ontstak,

Doe hadden sy ons leevend ingeslikt,
Doe had de vloed des waaters ons verstikt,
Een bergstroom ging bykans al, met een smak
Langs onse ziel, dies totter dood verschrikt.

3.

De moedwil van die stoute waatervloed

Had doe gewis langs onse ziel gegaan.
Men loof den Heer, die ons niet liet verslaan,
Noch aan den tand van dat hoogmoedig bloed
Ten prooije gaf, maar ons het dee ontstaan.

[p. 327]

4.

Myn ziel ontquam 't, als voogels reeds omsnaart,

Uit 's vooglaars strik, de valstrik brak in twee,
En zoo ontquam 't ons gansch geslachte mee.
In 's Heeren naam, die heemel, zee, en aard,
Eer heeft gemaakt, is onse hulp, en vree.