Davids Psalmen

105 psalm.

1.

Belydt nu voor den Heere, blyde,

Dat hy die is, die ons bevrydde,
Roept synen naam by ieder uit,
Vertelt syn daaden ooverluid,
En maakt, tot aan des weerelds end,
Syn werken, onder 't volk, bekent.

2.

Singt op, en speelt hem psalmgesangen,

Meld al syn wonderlyke gangen,
Met aandacht, en eerbiedenis.
Roemt in syn naam, die heilig is.
Al wie den Heere soekt, en vindt,
Zy hartlik bly, en welgesint.

3.

Vraagt naa des Heeren sterk vermoogen,

Soekt steeds syn aansigt voor uw oogen,

[p. 264]

 

Denkt aan syn wondren, die hy dee,

 

Onthoud syn wonderteekens mee,

 

En let op 't oordeel dat syn mond,

 

Tot veeler straffe, dikwils sondt.

4.

Gy saad van Abram, die syn knecht was,

Gy kindren Jakobs, die oprecht was,
Gy, dien hy uitkoos tot syn lot,
Hy is de Heer, en onse God,
Wiens oordeel, naa hy vonnis streek,
Langs al het aardryk, veeltyds bleek.

1 pause.
5.

Hy is aan syn verbond gedachtig,

Syn woord blyft eeuwiglyk waarachtig,
Wat hy beval, dat werdt volbragt,
Tot in het duisendste geslacht.
Hy houdt syn bond, met Abraham
Uit gunst gemaakt, van stam, tot stam.

6.

Syn eed, tot Isak eer gesprooken,

Dien zal syn waarheit nimmer krooken,
Hy stelde dien, als tot een wet,
Voor Jakob erflik ingeset,
Aan Israël, tot een verbond,
Voor eeuwig op syn trouw gegrondt.

7.

Dies seide hy, ik geef, tot panden

Van dit verbond, u Kanans landen,
Welk erfdeel 't snoer u meeten zal.
Die menschen van een klein getal,
Ja weinig meer dan een gesin,
Bevonden doe sich vreemd daar in.

8.

Sy wandelden van wyk, tot wyken,

Van volk, tot volk, van ryk, tot ryken,

[p. 265]

 

Doch hy liet nimmer toe, noch lee,

 

Dat eenig mensch hun onrecht dee.

 

Ook strafte hy, om hunnent wil,

 

Wel kooningen, en sei, zyt stil.

2 pause.
9.

Raakt nooit die myn gesalfden heeten,

Noch doet ooit quaad aan myn profeeten
Hy riep den honger oover 't land,
En brak den staf, en onderstand
Van alles onder brood beduidt,
Maar sondt voor hen een man voor uit.

10.

Want Josef, tot een arme slaave,

Voor lang verkocht, sat in een graave,
Met stokken om syn voet gedrukt,
Syn ziel, in d'ysers neergebukt,
Lee, totter tyd Gods woord vervult
Hem redden quam, als vry van schuld.

11.

Doe hem 't besluit van 's Heeren reeden

Geloutert had door swaarigheeden,
Sondt hem de kooning een trouwant,
Tot syn ontslag van boei, en band,
Der volken heerscher liet hem vry,
En sette hem in heerschappy.

12.

Hy liet hem al syn huis beheeren,

Syn goed, en gansch besit regeeren,
Op dat hy, naa syn ziele wou,
Syn vorsten selve binden zou.
En wat voor 't ryk hem dienstig docht
Syn oudsten onderwysen mogt.

[p. 266]

3 pause.
13.

Daar naa quam Israël, vol hongers,

Eerst in Egipten, met syn jongers,
En voords verkeerde Jakobs stam,
Als vreemden, in het land van Cham,
En door syn toedoen wies aldaar
Syn volk seer aan, van jaar, tot jaar.

14.

Hy maakte datse sterker waaren,

Dan hunne weerpartvders schaaren,
En keerde dies haar hart, en raad,
Doe wierdt syn volk van haar gehaat,
Ook handelden sy, met syn knechts,
Arglistiglyk, en aaverechts.

15.

Dies sondt hy synen dienstknecht Mosen,

En had daar Aaron by verkoosen,
Die stelden, door syn woord verplicht,
Syn teekens voor hun aangesigt,
En deeden, in Chams land, te saam,
Veel wonderwerken, in syn naam.

16.

Want hy benam den dag syn luister,

Sondt duisternis, en maakte 't duister.
Sy, nooit weerspannig op syn woord,
Volbragten syn beveelen voort.
Hun waater keerde hy in bloed,
En al hun visch sturf in dien vloed.

4 pause.
17.

Hun land bragt vorsschen voort met hoopen,

Die 's koonings binnenzaal doorkroopen.
Hy sprak slechs, en veel ongediert

[p. 267]

 

Quam mengelings alom gestiert.

 

Zo kreeg de luis ook d'ooverhand,

 

Langs alle paalen van hun land.

18.

Hy gaf, voor reegen, haagelsteenen,

Trof 't land, door vlammig vier, met eenen,
Sloeg zoo hun wyn, en vygestaf,
Brak al hun landgeboomten af.
Hy sprak, strax quam de sprinkhaan, met
Ontelbre keevers, aangeset:

19.

Die aaten 't landkruid op, ja aaten

Al hun landouwvrucht, waarse saaten.
Ook sloeg hy al 's lands eerstgeboort,
Elks eerste krachtvrucht wierdt gemoordt.
Doe voerde hy syn volk, met buit
Van silverwerk, en goud, daar uit.

20.

Als hunne stammen heene teegen,

Daar struikelde niet een op weegen,
Ook was Egipten doe ter tyd,
Om hun vertrek, geheel verblydt,
Dewyl een schrik, met groot ontsag,
Voor hun, op haar gevallen lag.

5 pause.
21.

Hy sondt, om 't volk by daag te dekken,

Een wolk, die hy sich uit liet strekken,
En gaf's nachts licht van vier, en vlam.
Het badt hem, en de quakkel quam,
En hy versaadde 't, in hun nood,
Veel jaaren lang, met heemelsch brood.

22.

Hy sloeg de drooge steenrots oopen,

En dee daar uit een waater loopen,
Dat, door het dorre, met getier.

[p. 268]

 

Zo vloeijen ging, als een rivier,

 

Hy dacht aan 't woord, in heiligheit,

 

Tot Abraham syn knecht geseit.

23.

Zo voerde hy, door veele weegen,

Tot syn verkooren volk geneegen,
Het vroolik, met veel juichens, uit,
En gaf 't al 't heidensch land ten buit,
Zo dat het erffelyk den schat
Des arbeids van dat volk besat.

24.

Op dat het, naa zo veel gevaaren,

Syn heilig instel zou bewaaren,
En dankbaar, hem alleen getrou,
Syn wetten onderhouden zou.
Den Heere zy dan lof geseit,
Van nu, tot in der eeuwigheit.