Davids Psalmen

103 psalm.

1.

Loof God, myn ziel, met myne tong, en handen,

En gy, myn hart, en al myn ingewanden,
Roem 's Heeren naam, die waarlik heilig is.
Loof God, myn ziel, de Heere zy gepreesen,

[p. 256]

 

Vergeet geensins syn weldoen u beweesen,

 

Hou al die deugd in uw gedachtenis.

 

2.

Hy is 't, die al uw onrecht, naa uw smeeken,

U gaarn vergeeft, uw krankheit, en gebreeken
Alsins geneest, en u van vuil verschoont.
Die u verlost, met syn rantsoen te geeven,
Van 't helsch verderf, ten nutte van uw leeven,
En, met genaa, barmhartig ryklik kroont.

3.

Die uwen mond, met alles goeds, versaadigt,

En u, op nieuw, met krachten, begenaadigt,
Op dat uw jeugd weer als een aarends zy.
De Heer doet recht, al laat hy vroomen plaagen,
Maar syn gericht helpt alle, die 't hem klaagen,
Eens uit den druk, en straft de dwinglandy.

4.

Hy toonde self aan Moses syne weegen,

En maakte doe, tot Israël geneegen,
Diens kinderen syn daaden klaar bekent.
Voorwaar de Heer, barmhartig, en genaadig,
Is grootliks ook langmoedig, en weldaadig,
De maate van syn goedheit heeft geen end.

5.

Al schoon hy twist, en op ons komt te kyven,

Syn toorne kan niet eeuwig gaande blyven,
Want hy behoudt niet lang dat gram gelaat.
Hy dee ons niet na datwe sonden deeden,
Syn straf vergoldt ons d'ongerechtigheeden,
By ons gepleegt, niet naa verdienst van 't quaad.

6.

Want oover die in syne vreese leeven

Is syn genaa geweldiger verheeven,

[p. 257]

 

Dan 's heemels ring sich booven d'aard verbreidt.

 

Wy waaren van syn wetten afgeweeken,

 

Hy echter wierp syn roe, met die gebreeken,

 

Zo ver van ons, als oost van westen leit.

Pause.
7.

Gelyk doorgaans de vaaders sich ontfermen,

Wanneerse slechs hun kinders hooren kermen,
Ontfermt de Heer sich oover die hem vreest:
Want, siet, hy kent het maaksel van ons allen,
Wy zyn slechs stof, geneigt om licht te vallen,
Daar denkt hy aan, en dat beweegt syn geest.

8.

Doorkykt den mensch, gelykt syn beste daagen,

Sy slachten 't gras, dat flus werdt omgeslaagen,
Hy bloeit een wyl, gelyk een bloem op 't veld,
Die, gingen daar eens guure winden oover,
Niet meer en is, haar plaats kent bloem, noch loover,
Al stondtse korts zo cierlik toegestelt.

9.

Maar Gods genaa, van eeuwigheit in weesen,

Duurt eeuwig lang voor die den Heere vreesen,
Kinds kinders sien syn trouws gerechtigheit.
Ik spreek van die syn trouwverbond betrachten,
En syn bevel steeds houden in gedachten,
Om dat te doen, met lust daar toe bereidt.

10.

De Heere heeft, op 's heemels hooge vloeren,

Syn throon bevest, om daar den staf te voeren,
Syn ryk beheerscht het al, aan ieder oord.
Looft dies den Heer, gy englen, sterke magten,
Die vlugs syn woord door daaden gaat betrachten,
Gehoorsaam op de stemme van syn woord.

11.

Looft dies den Heer, gy al syn leegerschaaren,

Gy dienaars, die, in synen dienst ervaaren,

[p. 258]

 

Syn wille doet, verbreid syn lof, en eer.

 

Looft dies den Heer, gy alle syne werken,

 

Alom waar hy syn heerschappy laat merken

 

En gy, myn ziel, loof gy voor al den Heer.