Davids Psalmen

99 psalm.

1.

Nu set hier de Heer
Sich, als kooning, neer,
Schoon het volk dies raast,
't Beeft, en is verbaast,
Schoon sich d'aard beweegt,
En veel wreevels pleegt,
Hy sit, voor den synen,
Tusschen Cherubynen.

2.

Want de Heere God,

Groot in Zions slot,

[p. 247]

 

En voor hoog vermaart,

 

Toomt al 't volk op aard,

 

Het bely dies saam

 

Uwen grooten naam,

 

Welkers heilig weesen

 

Grootliks is te vreesen.

3.

't Loof ook 's koonings kracht,

Die het recht seer acht,
Liefheeft, en verbreidt.
Heer, de billikheit
Deed gy vast bestaan,
Gy hebt recht gedaan,
Uw gerechtig oordeel
Bleek tot Jakobs voordeel.

4.

Komt, verheft, met eer,

Onsen God, den Heer,
Buigt u, en aanbid,
Daar die heilig sit,
Voor syn voetschabel,
Moses dee het wel,
Die, en Aaron waaren
In syn priesterschaaren.

Pause.
5.

Onder 't volk van staat,

Dat syn naam, om raad,
Aanriep, was voorheen
Samuël ook een.
Sy aanriepen hem,
En op hunne stem
Gaf de Heer, bewoogen,
Antwoord, uit meedoogen.

6.

Uit een wolkpilaar

Sprak hy tot dat paar,

[p. 248]

 

Dat getrouw, en wis,

 

Syn getuigenis,

 

En volmaakte wet,

 

Van hem ingeset,

 

Hun, tot tucht, gegeeven,

 

Hiel, en bleef beleeven.

7.

Gy altyd, o Heer,

Onse God, als eer,
Diese hebt verhoort,
Waart hun, naa uw woord,
Een vergeevend God,
Doch gy leed geen spot,
Maar wist wraak te pleegen,
Naa hun doen, en weegen.

8.

Nu, verheft, met eer,

Onsen God, den Heer,
Buigt u, sonder erg,
Needer voor den berg
Van syn heilig slot,
Onse Heer, en God,
Zy aldaar gepreesen,
Om syn heilig weesen.