Davids Psalmen

42 psalm.

1.

Als een hart na waaterstroomen,

Dorstig hygt, zo hygt myn ziel,

[p. 102]

 

Om tot u, o God, te koomen,

 

Want sy reeds al seer verviel.

 

Jaa myn ziele dorst, en streeft

 

Na haar God, den God die leeft,

 

Wanneer zal ik, uit woestynen,

 

Voor Gods aansigt weer verschynen?

 

2.

Myne traanen zyn myn spyse,

En myn dag, en nachtgenot,
Wyl men daagliks, spotschewyse,
Tot my segt, waar is uw God?
'k Stort myn ziel uit, denk ik aan
Hoe ik naa Gods huis mogt gaan,
In de schaar, en feestgedrangen,
Met gejuich, en lofgesangen.

3.

O myn ziel, gy buigt u needer,

Woelt, en tiert in my zo seer,
Wat verflaauwtge nu zo teeder?
Hoop op God, ik zal den Heer,
Door syn aansigts licht herstelt,
Noch belyden ongequelt.
O myn God, myn ziel, vol steeken,
Buigt sich, als in my besweeken.

[p. 103]

4.

Dies gedenk ik aan uw weesen.

Al van oover den Jordaan,
En in 't land der Hermonneesen,
En waar Misars heuvels staan,
Schoon het eene grondloos diep
Tot den andren afgrond riep,
Wyl uw luide waatergooten,
Met gedruisch, van booven schooten.

Pause.
5.

Al uw golven, al uw baaren

Zyn my oover 't hoofd gegaan.
Maar de Heer, om my te spaaren,
Gaf bevel my by te staan.
's Daags stondt my syn goedheit by,
Ook was 's nachts syn lied by my,
En myn beede klom, daar neeven,
Tot myn God, den Heer van 't leeven.

6.

'k Sei tot God, myn rots, met smarte,

Wat vergeetge my al vast?
Waarom gaa ik, in het swarte,
Ond erdrukt van 's vyands last?
Als myn weerparty sich vleit,
Al den dag my hoont, en seit,
Waar is uwe God verdweenen?
Is 't een doodsbreuk in myn beenen.

7.

O myn ziel, gy buigt u needer,

Woelt, en tiert in my zo seer,
Wat verflaauwtge nu zo teeder?
Hoop gerust op God, den Heer,
Want ik hem, door hem gevrydt,
En van aangesigt verblydt,
Noch weer zal, verlost uit stryden,
Voor myn heil, en God, belyden.