Davids Psalmen

35 psalm.

1.

Twist met myn twisters, doe my recht,

[p. 80]

 

Vecht, Heere, met die my bevecht,

 

Gryp gy rondas, en schild, ten stryde,

 

Sta op, en help aan myne syde.

 

Breng 't spietstuig voort, en sluit de baan,

 

Trek teegen myn vervolgers aan.

 

Seg tot myn ziel, heb goeden moed,

 

Ik ben uw heil, en wis behoed.

 

2.

Wie myne ziele soekt te slaan,

Laat dien beschaamt te schande gaan
Die teegen my op quaaddoen peinsen,
Laat die te rug vol schaamroods deinsen.
Hun magt verval, als kaf van saad,
Dat voor den wind verstuiven gaat.
Des Heeren engel dryfse voord,
Door schrik verstrooit, van oord, tot oord.

3.

Hun weg zy duister, swart, en glad,

Van slibberachtig slyk bekladt.
Des Heeren engel blyfse jaagen,
Tot syn vervolg hen heb verslaagen.
Want sonder oorsaak bergden sy,
Tot myn verderf, hun net voor my.

[p. 81]

 

Ja sonder dat ik oorsaak gaf,

 

Zo groef men voor myn ziel een graf.

4.

Het woest verderf kom, met gedruis,

Hem self, die 't hoofd is van 't gespuis,
Zo oover, dat hy 't niet kan weeten.
Syn net, dat hy, te schelmsch vermeeten;
Voor my verburg, vang syne ziel,
Sulx hy verwoest daar in verviel.
Dan juicht myn ziele, vol van vreugd,
Om 's Heeren heil, in hem verheugt.

1 pause.
5.

Dan segt al myn gebeent in my,

O Heer, wie is zo groot, als gy?
Gy doet uw hulp den armen merken,
En red syn swakheit van den sterken.
Gy rukt d'ellendeling, in nood,
Uit syn beroovers wreede poot.
Daar ryst getuignis, tot myn leed,
Die valsch my eischt 't geen ik niet weet.

6.

Voor goed vergelden sy my quaad,

Want elk berooft myn ziel, en staat.
Maar als sy swak van krankheit waaren,
Was slechts myn kleed een sak van haaren,
Ik quol myn ziel met vastens nood,
Myn bidden keerde tot myn schoot.
Steeds ging ik als of, dag, aan dag,
Myn vriend, of broeder sieklik lag.

7.

Ik wierd in 't swart gebukt bespeurt,

Als een die, om syn moeder, treurt.
Maar nu ik hink van 't geen ik lyde,
Versaamen sy, en zyn dies blyde.
Ja self noch mank versaamen sy,

[p. 82]

 

Dat ik 't niet weete, teegen my.

 

Elk scheurtme met syn lastermuil,

 

En swygt niet stil, maar maaktme vuil.

8.

By huichelaars, vol spotternys,

Die, om een koek, of buik vol spys,
Hun tong verhuuren, gaanse scherssen,
En met hun tanden my beknerssen.
Hoe lange zultge toesien, Heer?
Breng my uit hun verwoesting weer,
Red myne ziel, die eensaam treurt,
Van jonge leeuwen ongescheurt.

2 pause.
9.

Zo werdt uw lof door my verklaart,

Waar dat een groote schaar vergaart,
Ik zal, om veelen t'onderwysen,
U, by een magtig volk, dan prysen.
Myn vyand, uit een valsch verwyt,
Zy oover my slechs niet verblydt.
Dat die my, sonder oorsaak, haat,
Niet winkoog, tot myn hoon, en smaad.

10.

Want spreeken sy een woord, of twee,

Het smaakt geensins na rust, noch vree,
't Is vol bedrogs al watse denken,
Om 't stille volk des lands te krenken.
Sy sperren, van een bittre krop,
Hun monden teegen my wyd op,
En seggen, om myn nood verheugt,
Ha haa, nu siet ons oog syn vreugd.

11.

Gy saagt het, Heer, zo swyg niet, Heer,

Myn noodhulp zy van my niet veer.
Ontwaak, om wakker my te rechten,
Kom, Heer, myn God, myn twistsaak slechten,

[p. 83]

 

Myn God, en Heer, waar toe gebeidt?

 

Doe recht na uw gerechtigheit,

 

Dat myne valsche weerparty

 

Sich oover my doen niet verbly.

12.

Maak dat hun hart niet seggen mag,

Wel zoo! dat onse ziel nu lach!
Nooit seg die aart van woede honden,
Wy hebben eindlik hem verslonden.
Beschaamt, en schaamrood staa dien raad,
Die bly is, als 't my quaalik gaat.
Dat schaamt, en schand de kleeding zy
Van die sich groot maakt teegen my.

13.

Maar blyde juich die, naa syn magt,

Myn rechtsgewin, met lust, betracht,
Hy segge steeds, den Heer ter eeren,
Vergroot den naam, en roem des Heeren,
Die lust tot synen dienstknecht heeft,
En, naa veel stryds, hem vreede geeft.
Dan meldt myn tong, zo ryk van stof,
Den ganschen dag, uw recht, en lof.