Sancta musica

[p. 243]

XII.

De Hasselaars gaven een soupeetje na in een der zalen van de societeit.

De bestuursleden van Kunstmin met hun dames en Mia en Stephan Wirski en kolonel Verduin, en de Holkensen die waren allemaal uitgenoodigd.

De tafel zag er aanlokkelijk uit; de kastelein van de soos had er verstand van; een prachtig opgemaakte kreeftensla stond midden in en een schat van bloemen geurde er.

‘Ach, Sie Holländer essen ja viel zu viel!’ schertste Wirski, die met Mia aan zijn arm binnenkwam, dadelijk achter mevrouw Hasselaar met Jhr. Vergeer.

‘O, ik sie kreeft... heerrlijk ja!’ kraaide mevrouw Beelmans aan den arm van kolonel Verduin. ‘In Inje aten wij ook altijd kreeft op soupeetjes...’

‘Neemt plaats dames en heeren, neemt plaats... Non, jij hier tusschen mij... en meneer Holkens, dan zit je veilig en kun je niet kibbelen met meneer Schüler... Schüler... mag ik je daar

[p. 244]

verzoeken; ja, naast mijn vrouw en mevrouw Beelmans... zoo... hm waar is de pianiste...?’

Hij bracht de hand aan zijn brilleglazen, tuurde kippig rond.

‘De pianiste... juffrouw Zijlmans... Waar is die... Die hebben we toch zeker ook gevraagd...?’

‘Die is al naar huis meneer...’ zei een bediende, die met champagne aan kwam dragen.

‘Och ja, die is natuurlijk maar gauw heengegaan na zoo'n fiasco...!’ riep Mia.

‘Och... ik had bepaald met haar te doen,’ zei mevrouw Hasselaar. ‘Bepaald... ik vond het zòò zielig...’

‘'t Was niet te redden,’ sprak Schüler.

‘Dat 's ook eens, maar nooit weer!’ riep Vergeer.

Schüler haalde zijn schouders op.

‘Ik heb 't je wel gezegd... ze is een leerling van Schwengel... maar jullie wilden het...’

‘Nee dat schaap presteert nies...’ zei mevrouw Beelmans, ‘ze knoeit... en 't ging soo falsch, ik werd er koud van... betoel betoel koud...’

Ze zaten nu allemaal.

Hasselaar gaf een wenk.

Bedienden schoten toe en presenteerden champagne.

Hasselaar hief zijn glas op, tikte er tegen, begon te toasten.

‘Dames en heeren...’

Voorjaar 1913.