Een weinig van het andere

[p. 114]

[Ik zaai je]

Ik zaai je
plant je
oogst je
in alle tijden.

Nu
hiervoor
hierna.

Jij bent mijn werk-woord
meer nog dan hebben
veel meer nog dan worden
een onverzadigbaar verlangen.

Het paradigma
van mijn hart
ben jij.

Dageraadzacht
als het licht achter
je heuvels
's middags
verknocht met mij
als kleinste schaduw;
gloeiend
tegen de hemel
's avonds;
's nachts
warmte in
al mijn leden.

Middernachtelijk zijt

[p. 115]

 

en tussen de regels door

 

mateloos.

 

 

 

Zolang ik leef

 

ben ik je nu

 

telkens word ik

 

jou meer.

 

 

 

Ik zaai je

 

plant je

 

groei je;

 

telkens opnieuw

 

leef ik je

 

wonderlijk oogst ik

 

jou

 

twee maal

 

binnen de welkome

 

handen van

 

één jaar.