Een weinig van het andere

[p. 57]

Partiële impressies (fragmenten)

Je noemt mij met zovele namen
toch zijn zij mij eender
gelijk
geen kan mij meer na aan het hart zijn
Hoe zou dit anders bestaan?

Alles zou ik dan moeten verraden
breken met wat ik ben
de brug
tussen de wijde oevers
de veerboot
tussen Stad en Plantage.
Ik zou moeten afstaan de lamp
die ik een ieder te lichten voorhoud
de lamp van de zachte liefde
de lamp
van het wonderlijk geduld
de lamp
tegen geïrriteerdheid
tegen wanhoop
vertwijfeling
de lamp
van het juiste woord
van het zoeken
van het tasten naar taal
naar de taal
die het hart verovert
de lamp
tussen pool en tegenpool

[p. 58]

 

Daarom kan ik nimmer zijn

 

de splijtzwam

 

tussen de volkeren

 

de neger en de hindostaan

 

javanen of de chinees

 

de boslanders onderling

 

noch tussen welke groep afzonderlijk

 

ook niet in de deftige arena

 

van de zovele intellectuelen

 

de Staten

 

de Magistratuur

 

de duizenden ambtenaren

 

doktoren of

 

de verpleegstersschaar

 

de naarstige onderwijzers

 

de boer of de handelaar

 

de vroege melkventer

 

de sinaasman of

 

de kolenbrander

 

de verbouwer van groenten

 

van rijst

 

de stille visser.

 

 

 

Ik zie wel de korstige wond

 

in veel ogen;

 

in vele droeve gezichten

 

pluk ik de rijpe aanklacht

 

tegen de beulen

 

van het onbeperkt egoïsme.

 

 

 

Ik weet

 

er is veel te veranderen

 

buiten de gebouwen met

[p. 59]

 

zadel en splitdak

 

pittoreske gevels

 

parketvloeren

 

en bezode gazons.

 

 

 

Bid daarom

 

zoals ik durf bidden

 

voor jullie

 

in een eerlijke taal

 

universeel

 

voor een ieder verstaanbaar

 

de sleutel

 

bij ons naarstig zoeken

 

de taal

 

die de deur openklopt

 

de taal

 

van het echtelijk verbinden

 

van het ene

 

met het andere hart

 

van het ene

 

met het andere volk

 

want telkens ervaar je opnieuw

 

het onstuimig verlangen

 

van Nieuw Suriname,

 

de jeugd, op het kruispunt

 

der tijden.

 

 

 

Ik sta weer

 

midden de straten

 

midden de kinderen

 

midden de dag.

 

 

 

Ah! hoe zie ik ze allen wedijveren

 

om het nieuwe alfabet

[p. 60]

 

de meer dan zes en twintig tekens

 

te binden

 

voor een nieuwe mutatie

 

met het geheimzinnig chromosoom

 

in een lied

 

dat in zijn verscheidenheid

 

eens eenmalig gezongen

 

levend onder een nieuwe huid

 

uitbreken zal

 

als een zon.

 

 

 

Zijn licht zal

 

de sluiers oplichten

 

ons lezen zal het

 

het tederst geheim

 

van eenheid

 

samen leven

 

lief hebben

 

eendrachtig zijn.

 

 

 

Suriname gelijk vele landen

 

groenend langs de evenaar

 

groet ik

 

als de padi-aar

 

nederig en dankbewogen.

 

 

 

Gij blijft mij

 

rivieren van vreugde

 

mijn dank is

 

een waterval.

 

Altoos word ik

 

binnenlandsstil

 

om uw schoonheid

 

dat duizelingwekkendste wonder.