Een nieuw sangh-boeck, iuhoudende eenighe psalmen

Den Lof-sanck Zacharie.
Luce I.

DAt doch de Heer sy ghemaeckt groot,
Israels God sy ghepresen,
Die syn volck heeft in angst end noot,
Besocht, end verlost wt desen,
en den hoorn des heyls opgherecht,

[p. 49]

 

Int huys van David sijnen knecht,

 

So hy hadde te vooren,

 

Door sijner heyligen Propheten mont,

 

Wel voorseyt tot meniger stont,

 

Den Vaderen van hem uytvercoren.

 

2. Dat wy souden wesen bevrijt

 

Van der macht onser vyanden,

 

En los ghemaeckt zijn nu ter tijt

 

Wt der ongunstiger handen:

 

Op dat hy toonde sijn goetheyt,

 

Onsen vaderen toegeseyt:

 

Dat hy oock is ghedachtich

 

Zijns verbonts, end oock sijnes eedts voortaen

 

Dien hy Abraham heeft ghedaen,

 

Onsen vader int geloove crachtich.

 

3. Dat wy vry zijnde vander hant

 

Der ghener die ons seer haten:

 

Hem souden sonder vrees of schant

 

Dienen, end sijn woort recht vaten:

 

Gherechtelijck end heylichlijck,

[p. 50]

 

Al ons leven ghewillichlijck,

 

Daer toe zijnde gheneghen.

 

End ghy mijn soon sult een Prophete zijn,

 

Voor dat aensicht des Heeren mijn,

 

Om voor hem te bereyden syn weghen.

 

4. Dat ghy den volcke vroech end spaet,

 

Zijn salicheyt meucht verconden,

 

Dewelck insonderheyt bestaet,

 

In verghevingh' syner sonden:

 

Door Gods goetheyt die ons alleyn

 

Heeft als een Son wt Ooste reyn,

 

Besocht, en niet vergheten:

 

Op dat hy mocht verlichten claer,

 

Die in de duyster schaduw' swaer,

 

Des doots dus langhe hebben gheseten.

 

5. Op dat hy ons voeten met vreucht,

 

End onse voetpaden mede

 

Richten mochten in aller deucht,

 

Tot synen weghen in vrede.