Stichtelijke gezangen, in verscheidene gelegenheden gedicht, en met aanmerkingen, tot verstand van eenige stukken uit de H. Schrift, verrijkt. Deel 3

[p. 125]

Zucht om zegen op den geestelijken akkerbouw.
Of: Aandacht op Mat. XIII:3-8 en 18-23.

Op eene nieuwgemaakte Zangwijze.

I.

Hoe schraal en zonder vrucht, zijn dees bedorven tijden!

Waar hoort men recht Gods woord?

Waar zijn ze die zich zelve in 't akkerwerk verblijden,

En wier opmerkzaam hart het goudgeel graan bekoort?

Waar ziet men de akkers vruchten draagen,

Van liefde en waar geloof, die God en mensch behaagen?

II.

Het kouter van de Wet mag onzen grond nog raaken;

Het doet de rots geen zeer.

Haal de egge door den grond, om 't onkruid los te maaken;

Ligt vleit zich 't hart op 't nieuw, en 't kwaade wortelt weêr.

Men mag het woord des levens zaaien;

Maar luttel is de vrucht, die's HEEREN knechten maaien.

III.

Hier valt het op den weg, Verdroegd en stijf getreeden,

Nooit door den ploeg geraakt;

Straks wordt het wech geroofd door vlugtige ijdelheden,

Terwijl de Booze zich van 't harte meester maakt.

[p. 126]

 

Zoo kan er groen noch wortel koomen;

 

Zoo moet een dorre weg den schraalen grond bezoomen.

 

IV.

 

Daar ziet men 't op den top van harde rotsen vallen,

 

Die luttel aarde dekt;

 

Dus gaat het schielijk op. ‘'t Heil, denkt men raakt ons allen,

 

Die 't hooren met vermaak, of daar het vreugde wekt’.

 

't Zijn korens die den wortel derven.

 

De heete zon gaat op, haast zie ik alles sterven.

 

V.

 

Ginds stort het uit de hand in dichte stekeldooren,

 

Waar door het ras verstikt;

 

Men komt nog wel om 't woord des Koningrijks te hooren;

 

Doch 't hart is in de zorg der waereld diep verstrikt.

 

De rijkdom kan 't gemoed verleiden,

 

'tGeen de akkerliên, door't woord, tot vruchtbaarheid bereiden.

 

VI.

 

Waar vindt men zuiv'ren grond om 't zalig woord te ontvangen,

 

Een goed en eerlijk hart,

 

Door 's Hemels Geest bereid om 't heilgeloof te erlangen,

 

Dat hoort en wel verstaat in 't schepsel niet verward?

 

Waar ziet men tans in woord en leven,

 

De rijpe vruchten aan den grooten Landheer geeven?

 

VII.

 

Straks broeit de zwang're lucht, op een gepakte buien

 

Vol zwaren hagelsteen:

[p. 127]

 

God komt met bliksemvuur, en stormen uit den zuien;

 

Slaat halmen in den grond, en smijt het graan van een.

 

Zoo gaat hier 's Landmans hoop verlooren;

 

Hij ziet neêrslagtig volk, in steê van rijzend koren.

 

VIII.

 

O Schepper der natuur, die Arons staf deedt bloeien,

 

En sierlijk staan vol vrucht:

 

Gij doet uit dorren grond het weelig koren groeien;

 

Gij zegent het daar elk een schraalen oogsttijd ducht;

 

Gij doet het neêrgeslaagen rijzen,

 

Op dat de zaaier, en de maaier beide U prijzen.

 

IX.

 

Mijn God, wiens magt alleen ons Kanaan hulp durst vergen,

 

Schenk warmer zomerzon,

 

Voor al 't gezaaide in 't land, en op den top der bergen:

 

Zoo maakt zijn vrucht geruisch, gelijk de Libanon.

 

Zoo zal hen 't vuur der liefde stooven.^*

 

Zoo zal hunn bloei den glans van 't malsche kruid verdooven.

* Zoo zal hen 't vuur der liefde stooven] Psal. LXXII:16 vertaal ik: En zij zullen bloeien van wege de Hitte als het kruid der aarde. 't Wortelwoord ריע, beteekent eigenlijk; Heet zijn, gelijk wanneer de dag zeer heet is, en word overgebragt tot de Hitte des gemoeds, als: der Liefde, Deut. XXXII:11; der Blijdschap Job. XXXI:29. Vid. N.G. Schroeder Obs. ad Orig. Hebt. Cap. II. §. 9, 10. Ons ריע zegt Hitte, Hof. VII:4. Welke (Oven) ophoudt van heet te zijn. Hoofd. XI:9. En ik zal met de hitte (te wetten mijns toorns) niet koomen Jer. XV:8. Ik heb haastelijk op haar doen vallen hitte en verschrikkingen Job. XXIV:12. Van wege de hitte ריעמ zuchten de lieden; die dorstigen namelijk, welke de wijnpersen traden. Num. XXIV:19. En Hij zal de overigen ריעמ van wege de hitte [des toorns] verderven. Dit sluit ook hier beter, dan, Die van de Stad.