Stichtelijke gezangen, in verscheidene gelegenheden gedicht, en met aanmerkingen, tot verstand van eenige stukken uit de H. Schrift, verrijkt. Deel 3

[p. 76]

Morgenzang.
Of de opgaande zon met een geestelijk oog beschouwd.

Op eene nieuwgemaakte Zangwijze.
Of: Wie steet heuchelijker dagen. Lodenst. Zie ook I Deel bladz. 19, 21, 42. enz.

I.

Wijkt nu donk're en doodsche schimmen;

Daar de purp're dageraad,

Roozen schildert langs de kimmen,

En de zon haar tent verlaat.

't Vee zal hupp'len in de weien;

't Kwinkeleerend pluimgediert,

Blij des Scheppers lof verbreien,

Waar het door 't bosschaadje zwiert.

II.

Wijkt verwarde, en ijd'le beelden,

Dwaaze droomen, die het hart,

Waar de waakende oogen speelden,

In uw' doolhof hieldt verward.

Wijkt nu uit mijn oog, en zinnen;

Wijkt, gij staat mij in 't gezicht;

'k Vestig op de azuure tinnen,

't Oog bij 't rijzend hemellicht.

[p. 77]

 

III.

 

Zou het red'lijk schepsel zwijgen,

 

Dat alleen zijn' Maker kent?

 

Zou het niet naar boven stijgen,

 

Waar het zich aan God gewent?

 

Ik zal mijnen Maker looven,

 

Op een redelijke wijs.

 

Rijs mijn aandacht, rijs naar boven;

 

Nu ik van mijn leger rijs.

 

IV.

 

Groote Borg, doe mij na 't woelen,

 

Droomen, zwerven; 't zuiv'rend bloed

 

Van het morgenoffer voelen,

 

Tot verwarming van 't gemoed.

 

'k Wil al 's waerelds droom vervloeken;

 

Heling aan mij toegezeid,

 

Onder Uwe vleug'len zoeken,

 

Zonne der geregtigheid.

 

V.

 

Hebtge een zachten slaap gegeeven,

 

Daar Ge uw wacht hieldt over ons;

 

'k Prijs U, dat die dauw van 't leven;

 

Ons verkwikte op 't zachte dons.

 

Gij hebt ons voor moorden, branden,

 

Rooven, steile watervloên,

 

Trouw bewaard, terwijl Uw handen

 

't Leven veiligen en voên.

[p. 78]

 

VI.

 

'k Zal Uw liefde, O Schepper, prijzen,

 

Waarvan licht en lucht geluigt;

 

Die als Gij de zon doet rijzen,

 

't Licht in onze luchtstreek buigt,

 

't Zonnevuur moest niet verveelen;

 

Aan het teêr en zwak gezicht;

 

Maar de ontlookene oogen streelen,

 

Door het zachte morgenlicht.

 

VII.

 

Zoo deedt Gij een gloed van straalen,

 

Uit de waare Levenszon,

 

In mijn donker harte daalen,

 

Toen de dag der ziel begon.

 

Mogt dat licht volstandig schijnen

 

Op geloof, genade, en plicht;

 

Bruine nevels doen verdwijnen,

 

Van 't betrokkene aangezicht.

 

VIII.

 

Naar gelang ik 't licht zie klimmen^*

 

Van den blonden morgenstond;

* Naar gelang ik 't licht zie klimmen] Ik doel in dit en 't volgende zangvers, op de laatse woorden van David. 2 Sam. XXIII:4. En naar gelang de morgen aanlicht, zal de zon opgaan: is de morgen zonder wolken; van den glans van den regen, zal er gras opgaan uit de aarde. Dus schijnen mij de woorden met de minste en gemakkelijkste invulling te moeten vertaald wolden, die ons dan zeer gevoegelijk, des Heilands komst op deze onzalige aarde, en zijne zalige werkinge tot haare gelukkige verbeteringe afschilderen.

[p. 79]

 

Voert de zon uit de oosterkimmen,

 

Ons den zegen in den mond.

 

Groote Zon die ons in 't Oosten,

 

Groet met eenen blijden lach;

 

't Zuchtend volk zult Gij vertroosten,

 

Op den heuchelijksten dag.

 

IX.

 

Schoon de morgen zonder wolken^*

 

Rijst van blijde hemelleer;

 

Nochtans daalt tot heil der volken,

 

Glans en vruchtb're regen neêr.

 

Na dien hemelgloed en regen,

 

Op den grond waar 't winter was:

 

Stapt de blijde lente ons tegen;

 

Stort op weiden, kruid en gras.

 

X.

 

Hemelzon kom blijder schijnen;

 

Doe de dorheid der natuur,

 

Waar Gij opgaat, gansch verdwijnen,

 

Door Uw regen, glans, en vuur.

 

Geef dat ik mijn ziel en leden,

 

Met het malsche en frisse groen

* Schoon de worgen zonder wolken enz.] Zie 2 Sam. XXIII:4^b De morgen zonder wolken, beeldt uit den eersten Dageraad des N. Test. van Leeraaren en gepaste genademiddelen, meerendeels ontbloot. Psai. CXX:6-8, Jes. IX:1, XXI:11, 12, Hos. VI:3, en Mat. IX:37.

[p. 80]

 

Van genade, mag bekleeden;

 

Dat zal mij en and'ren voên.

 

II.

 

Kan de zon haar' sieraad geeven,

 

Als zij haaren schat ontsluit;

 

Aan valleien, bosschen, dreeven,

 

Planten, bloemen, gras, en kruid:

 

Schijn van 's hemels blaauwe transen,

 

Groote Zielzon, in 't gemoed;

 

Laat ik blinken door Uw glansen,

 

Gloeien door Uw licht en gloed.

 

XII.

 

Mogt ik deezen dag U wijen,

 

Met mijn' ganschen levenstijd.

 

In Uw licht mij staâg verblijen,

 

Nu mijn oog het duist're mijdt.

 

't Zal eens eeuwig morgen weezen;

 

'k Zal ontwaakt daar voor U staan,

 

Waar Gij blijder opgereezen,

 

Nimmer weêr zult ondergaan.