Stichtelijke gezangen, op de beste Italiaansche, en eenige in dien smaak nieuwgemaakte zangwyzen; by verscheidene gelegenheden gedicht. Deel 1

[p. 140]

't Geringste en grootste koningryk.
Of aandacht op Matth. XXVII:26--30.

Toen namen de krygsknegten JESUS met zig in het rechthuis, en vergaderden over Hem de gansche bende. En als zy Hem ontkleed hadden deeden zy Hem eenen purperen mantel om. En een kroon van doornen gevlogten hebbende, zetteden die op zyn hoofd, en eenen rietstok in zyne rechterhand: en vallende op hunne knieën voor Hem, bespotteden zy Hem zeggende: Weest gegroet gy Koning der Jooden. En op Hem gespoogen hebbende, namen zy den rietstok en sloegen op zyn hoofd.

Op eene nieuwgemaakte Zangwyze.
Of, Wie sleet heuchelyker dagen.

I.

'k Zie Gods zoon van zondaars hoonen;

Schamp're tekens van gebied;

Smaadlyk purper; doornen kroonen;

Voor een' schepter, 't brosse riet.

't Slangezaad omringt zyn hielen^*,

Valt Hem spotsche wys te voet,

* 't Slangezaad omringt zyn hielen.] Ik zinspeel op Psalm XLIX:6. Waarom zou ik vreezen in kwaade dagen als de verdraaitheid myne hielen omringen zal, gelyk 'er eigelyk in 't Hebr. staat, met een' duidelyken vingerwys op de kronkelende Hofslang die volgens Gen. III:15. de hielen van 't Vrouwezaad omringen zou. Conf. Alting Op. Tom. V. de Sabb. L. 1. C. X. pag. 17.

[p. 141]

 

Daar het onder 't nederknielen,

 

Hem voor Joodschen Koning groet.

 

 

 

II.

 

 

 

'k Zie Gods Zoon van zondaars smaaden,

 

Vuil bespoogen, fel begrimd;

 

Snedigheid in woord en daaden,

 

Die ten top van boosheid klimt.

 

Doornen die zyn kruin omringen,

 

Door de slagen schier gekloofd,

 

Zie ik door het beuken dringen,

 

In dat ryk gezalfde hoofd.

 

 

 

III.

 

 

 

Slaat niet feller, wreede handen,

 

Slaat niet... Ach! dat treft myn hart!

 

't Scheurt myn tedere ingewanden,

 

Ik gevoel van 't slaan de smart!

 

Is 'er dan geen mededoogen?

 

Is 'er geen menschlievenheid?

 

Huisvest in uw hart en oogen,

 

Niets dan haat, en onbescheid?

 

 

 

IV.

 

Meent gy dus door snood te spotten,

 

Door het teist'ren van zyn leên,

 

Davids stamboom gansch te knotten?

 

Denkt gy door wreedaartigheên,

[p. 142]

 

JESUS van den troon te stooten?

 

Neen! rampzaligen, Hy zal

 

Zyn' geduchten arm ontblooten,

 

Tot uw' ondergang en val,

 

V.

 

Hy is, voor 't begin der eeuwen,

 

Van den Vader zelf gekroond.

 

Durft gy onbezonnen schreeuwen,

 

Dat Hy hier geen pragt vertoont?

 

't Ryk is niet van deze waereld;

 

Nog zyn kroon, met valschen glans

 

Van vergangklyk goed bepaereld:

 

Hy bewoont den starretrans.

 

VI.

 

Hem zultge op de azuure boogen,

 

Hem op zwarte wolken zien;

 

Hy zal door zyn alvermogen,

 

Aan Gods regterhand gebiên.

 

En in weêrwil van 't verguizen,

 

Zal Hy volk, en land, en stad,

 

Met zyn' yz'ren staf vergruizen,

 

Als een pottebakkers vat.

 

VII.

 

Dit moest Gy, O JESUS, lyden

 

Voor den Zondaar, die den vorst

 

Van 't heelal zoo snood bestryden,

 

En naar 't kroonregt dingen dorst.

[p. 143]

 

Dorst hy trotslyk zig verheffen,

 

Tegen God zyn' Opperheer:

 

Al 't verhagen moest U treffen,

 

Al 't verachten keer op keer.

 

VIII.

 

Schreit myne oogen zilte traanen;

 

Dat uwe ongeregtigheid,

 

Deze Hemelzon doet taanen;

 

En haar duisternis verspreidt,

 

Op dat Goddelyke Wezen;

 

Daar een regt verlicht gemoed,

 

Kan met traanende oogen leezen,

 

Dat de Borg voor zondaars boet.

 

RUSTE.

 

IX.

 

Maar hoe kan ik my bedwingen

 

In 't verrukkend zegelied;

 

Dat Ge om ryksweerspannelingen,

 

Kroonen met den voet verstiet^*?

 

Ja 't is Sions groote Koning,

 

't Langverwagte vrouwezaad;

 

't Is de Vorst die 's Hemels woning,

 

Om een leemen hut verlaat.

* Kroonen met den voet verstiet.] Als oudtyds Moses. Zie Joseph. Oudh. B. II. Hoofd. IX. § 7. en verg. Heb. XI:24-26. met Mat. IV:8--11.

[p. 144]

 

X.

 

Zulk een Vorst kan 't al regeeren;

 

Zulk een Koning heeft myn hart.

 

Wykt nu vreemde en harde heeren,

 

't Is zyn schepter die U tart.

 

Hier wil ik, met Moses trappen

 

Op Egyptes kroon, en schuw

 

Soans yd'le wetenschappen,

 

Met de schatten van Peru.

 

XI.

 

Hier kan ik 't Heelal versmaaden.

 

Kroonegoud is enkel slyk:

 

Marm'ren huizen, praalgewaaden,

 

Gouden troonen, magtig ryk;

 

Zyn slegts dunne rookpilaaren,

 

Bouwt op zulk een' mist en damp.

 

Hellestormen, zielsgevaaren,

 

Blaazen op de levenslamp.

 

XII.

 

Met verstuiven all' die dingen;

 

't Gouden kalf is fluks wat asch,

 

Mengelklompen, wisselingen,

 

Erger dan de beijert was.

 

Wat zyn 's Hemels onderdaanen?

 

Vorsten zynze, wie ge ziet.

 

's Waerelds heerlykheid moet taanen,

 

By dit luisterryk gebied.

[p. 145]

 

XIII.

 

Salomo kan 't nooit verliezen,

 

Staat Hy by Adonia:

 

'k Zal zyn' dienst alleen verkiezen,

 

Dat 's de keus van Josua.

 

Dat 's myn wit Hem trouw te zweeren,

 

Dat 's de wet van 't heilig blad.

 

God te dienen is regeeren:

 

God te dienen is myn schat.

 

 

 

XIV.

 

Kom myn Heiland, neem dit harte,

 

Eeuwig voor uw' rykstroon in.

 

'k Agt al 's waereld smaad en smarte,

 

By myn' JESUS voor gewin.

 

Kom U met Uw wolk hier zetten;

 

Toon 't Saffierwerk van Uw' voet^*;

 

Schryf Uw vorstelyke wetten,

 

In het staal van myn gemoed.

 

XV.

 

Woont ge in Israëls gezangen,

 

Op de Cherubynevlugt;

 

'k Zal op vleug'len U ontfangen,

 

Van myn hoop en teed're zugt.

* 't Saffierwerk van uw' voet.] Nu op Sion, gelyk weleer op Sinai. Exod. XXIV:10.

[p. 146]

 

Kom Drieëenig Opperwezen,

 

Dat my 't vuur der Wolkkolom^*,

 

En haar glans, en licht doet leezen;

 

Vader, Zoon, en Geest, ai kom.

 

 

 

XVI.

 

Kom tog lichten, zulv'ren, warmen,

 

't Blinde, en vuile, en koude hart.

 

Kom my met uw Wolk bescharmen,

 

Tegen die Uw vlammen tart.

 

'k Zal dan in Uw glorie deelen;

 

'k Zal bedekt zyn met Uw hand.

 

'k Zal uw groote ryksbevelen,

 

Draagen in myn ingewand.

* Dat my 't vuur der Wolkkolom enz.] De VADER is een verteerend Vuur voor den zondaar die zig tegen Hem verhardt, maar ook een blaakende liefdegloed voor zyn volk; de ZOON is de Glans en 't afschynsel van Gods heerlykheid; en de H. GEEST het Licht dat in de Zielen moet indaalen. Zie Exod. XXIV. 17. Deut. IV:11. V:24, 25. Psalm XXXI:10. Heb. I:3. Psalm XLIII:3.