Hoe de Katjangs op de kostschool van Buikie kwamen

[p. 195]

Een en twintigste hoofdstuk.

Tom en Thijs hadden weer voor het eerst op hun zo bekende kamertje in het huis van de tantes geslapen. Zij sliepen na de vermoeienissen van de vlucht een gat in de dag en het was al 10 uur, toen zij beneden kwamen.

Op de ontbijttafel - die weer als de vorige morgen gevuld was met dikke kadetten, krentebroodjes, beschuit, eieren, koek, jam en honing - lag naast het bord van Tom een grote brief. Tom zag dadelijk aan het hoofd van de enveloppe de bekende blauwe letters A.F.C.

Tom was zo nieuwsgierig, dat hij bij het open maken van de enveloppe de brief bijna doormidden scheurde. Het bloed vloog hem naar de wangen, toen hij de brief las.

‘Wat schrijven ze?’ vroeg Thijs.

‘Of ik morgen nog meespeel tegen H.B.S.’, antwoordde Tom.

Tante Foke was erg nieuwsgierig.

‘Wat is dat, Tom?’ vroeg zij.

Tom vertelde tante, dat hij gevraagd was als links buiten mee te spelen in het ‘tweede’ van A.F.C.

‘Is dat mooi, Tom?’ informeerde tante, die net zo veel begrip van voetballen had, als een eskimo van algebra.

‘Nou, reken maar!’ riep Thijs enthousiast.

‘Lees es voor, Tom!’

Tom las de brief voor.

Amice,
Van Kees Brummer hoorden wij, dat je op het ogenblik in Meerburg zit. Zou je Zondag nog mee kunnen spelen tegen H.B.S.? Je weet, er hangt veel voor ons van af! Telegrafeer morgen dadelijk even aan mijn adres. Als je niet kunt, dan zullen wij voor Loomans en jou, twee anderen moeten kiezen.
Met groeten, namens de elftal-commissie,
A. VERKERK.

[p. 196]

Tom zat te staren op de brief. Toen zei hij:

‘Dat zou toch vreselijke pech zijn, hè?’

‘Waarom dan, jongen?’ vroeg tante Foke.

Thijs legde het tante uit en hij sneed daarbij danig op over het voetballen van Tom.

‘Het is 'n oer-onderscheiding, tante!’ zei Thijs enthousiast. ‘De andere jongens van onze klas spelen allemaal nog in het vierde of het vijfde! En Tom is al gevraagd voor het tweede!’

‘Nou ja,’ merkte Tom bescheiden op, ‘dat komt, omdat ik toevallig met Eddy Loomans zo goed samenspeel!’

‘Ja, dat is ook 'n puike voorwaarts!’ legde Thijs tante uit. ‘Eddy speelt links binnen!’

‘Zo, zo, is dat ook zo'n goeie?’ vroeg tante belangstellend.

‘Nou, en of! De goalgetter noemen ze hem bij A.F.C.!’

‘Wel, wel!’ zei tante, een en al bewondering, alsof ze het fijne er van begreep. ‘Kranig, hè, Koosje?’

Tant Koosje knikte. Zij was minder enthousiast, omdat ze gehoord had, dat voetballen zo'n woest spel was.

‘En tegen wie zou je nu moeten spelen, Tom?’ informeerde tante Foke.

‘Tegen H.B.S.!’

‘Ook 'n eerste klas club!’ lichtte Thijs tante in.

‘En rekenen ze nou op je, Tom?’ vroeg tante Fokeliene weer.

‘Ja, eigenlijk wel, tante!’

‘Nou, zou het dan niet gaan, jongen?’

Tom wist niet, wat hij hoorde. Weer golfde het bloed naar zijn wangen. Hij sprong op en riep uitgelaten:

‘Zou ik mogen, tante?’

‘Wat zeg jij, Koos?’ vroeg Fokeliene.

‘Als jij 't goed vindt!’ was Koosje's antwoord.

‘Dus het mag?’

Tom gilde het zo hard, dat tante Koos haar oogjes van schrik dicht kneep.

Op eens viel Tom tante Foke om de hals.

‘Dank u wel, tante, dank u wel! Ik vind het reuze!’ riep hij en hij plakte eerst een zoen op tante's rechter en daarna één op tante's linker wang.

‘Mag ik dan ook mee?’ vroeg Thijs.

‘Moet jij dan ook meespelen?’ informeerde tante Foke, daarmee het bewijs leverend, dat zij nog niet veel notie van voetballen had.

‘Nee, tante, maar als supporter!’ lichtte Thijs in.

[p. 197]

‘Wat zeg jij, Koos?’ vroeg tante Foke even.

‘Als jij 't goed vindt!’ was opnieuw Koosje's antwoord.

Thijs, overstelpt door zo veel goedheid, viel uit pure dankbaarheid zijn tante Koos om de hals.

Bijna had Thijs de hele zaak nog bedorven door de tantes in zijn trots op zijn broer te vertellen, dat Tom nu moest spelen tegen ‘allemaal ouwere jongens’.

‘Van wel 19, 20 jaar, tante! Reuze kerels!’ zei Thijs.

Tom viel bijna van zijn stoel van schrik, toen tante Koosje op eens zei:

‘Nou maar dan vind ik het niet goed! Tegen zulke grote jongens. Negentien, twintig jaar! Dat zijn bijna mannen! En Tom is nog zo klein!’

Ook tante Foke keek nu heel bedenkelijk.

‘Ja,’ zei tante, ‘het is zo'n woest spel, voetballen! Als je 'n ongeluk kreeg, zouden wij het nooit tegen je vader en moeder kunnen verantwoorden!’

Daar had je 't waarachtig. Wat had Thijs dat nou ook te zeggen! Nou had ie de hele boel bedorven!

‘O, tante, dat is niks! Ik heb zo vaak tegen ouwere jongens gespeeld!’ pleitte Tom.

‘Tom is zo oer-vlug! Die vliegt zo tussen hun benen door!’ sneed Thijs op om het weer goed te maken.

‘Nee, maar, daar moeten wij niets van hebben. Als zo'n grote jongen je 'n trap geeft!’

En tante Koos begon een verhaal, dat zij in de krant had gelezen, van een voetballer, die ze tegen zijn hoofd hadden getrapt en die op slag dood was gebleven.

O, o, waarom had Thijs dat nou ook gezegd? Tom was woest!

‘In den Haag heb ik zo vaak tegen ouwere jongens gespeeld!’ zei hij.

‘Ja, en dan kwam vader zelf kijken!’ vulde Thijs enthousiast aan.

Daarmee redde hij zijn broer.

‘Is dat heus zo, Tom?’ vroeg tante Foke.

‘Zeker!’ antwoordde Tom.

Ja, als zij het zeien, was het zo! Tom en Thijs jokten nooit, dat wist tante!

‘Nou, dan moeten we 't maar goed vinden, hè Koos?’

Tom wachtte het antwoord van tante Koosje niet eens af.

‘Hoera!’ gilde hij en hij sprong zijn gezellig-dikke tante voor de tweede maal om de hals.

[p. 198]

Vijf minuten later was hij er al met Thijs van door, op weg naar het telegraafkantoor om aan Verkerk te seinen, dat hij mee kwam spelen.

‘Zouden wij nu heus wel verantwoord zijn?’ vroeg tante Koos en zij keek heel bedenkelijk.

‘Och, je zag hoe 'n teleurstelling het voor hen was, toen je zei, dat het niet mocht!’ pleitte Fokeliene.

Op dat ogenblik kwam Bet binnen met de boodschap, dat dokter Blommers er was.

‘Dokter Blommers? Laat dadelijk binnenkomen, Bet!’ zei tante Foke.

Dokter Blommers was er al.

‘Goeie morgen samen!’ riep hij met zijn hartelijke volle stem.

Dokter Blommers was behalve de arts, ook de vriend van de dames Moorman. Toen juffrouw Fokeliene heel erg ziek was geweest, had de dokter Tom en Thijs dadelijk bij zich in huis genomen.

En toen hij de vorige avond thuis komend van een reis door Frankrijk, van Hein de plotselinge komst der Katjangs had vernomen, gold een der eerste bezoeken van deze morgen de dames Moorman. Want dokter Blommers begreep heel goed, dat de oude dames nu zijn raad en steun nodig zouden hebben.

‘En wat hoor ik,’ zei hij op zijn bekende joviale toon. ‘zijn de jongens zo maar onverwachts binnen komen vallen?’

‘Ja, wat zegt u daar wel van?’ antwoordde tante Foke en haar oogjes schitterden van geluk.

‘Nou, ik zou zo zeggen, dat ze 't wel op 'n beetje regelmatiger wijze hadden kunnen doen!’ vond de dokter en zijn stem klonk ongewoon streng.

‘Zo 's nachts uit 'n raam klimmen en dan maar zo plotseling voor dag en dauw op jullie dak komen vallen... ik vind het nou juist niet de meest aanbevelenswaardige manier voor jongens om hun tantes op te zoeken!’

‘Maar zij hadden het daar zo vreselijk slecht bij die meneer en mevrouw!’ verdedigde tante Foke haar pupillen.

‘Ja, ja, dat wist ik al lang, dat had mijn zwager Brummer mij al verteld en ik heb er twee weken geleden - zonder dat jullie d'er iets van wist - hun ouders reeds over geschreven! Die meneer en mevrouw Van Drunen schijnen 'n paar harteloze centedieven te zijn en niet bepaald de meest geschikte mensen om 'n paar vrolijke rakkerds van jongens in huis te hebben. Maar Tom

[p. 199]

en Thijs hadden jullie wel eerst eens behoorlijk kunnen schrijven!’

‘Dat hebben ze juist gelaten om mij niet aan het schrikken te maken!’ haastte juffrouw Fokeliene zich te zeggen.

‘Zo, en vinden ze dat dan 'n betere methode om je niet aan het schrikken te maken, zo pardoes op je dak vallen!’

Nee, tante Foke merkte wel, dat dokter Blommers over de ontvluchting van de jongens niet erg te spreken was. Om haar neven te ontlasten, zei ze daarom, dat zij zelf daar eigenlijk de oorzaak van was, omdat zij de jongens had geschreven, dat zij gerust weer bij de tantes zouden kunnen komen, als zij het daar bij meneer en mevrouw Van Drunen erg slecht hadden.

‘Ja, dat was nou ook niet erg verstandig,’ lachte dokter Blommers. ‘Dat was, wat je noemt, de kat bij het spek zetten!’

‘Is het niet?’ knikte Fokeliene. ‘Als er eigenlijk één schuld heeft, ben ik het!’

Dokter Blommers klopte tante Foke op de schouder.

‘Ja, ja, ouwetje, straks kom je me nog vertellen, dat niet zij, maar jij 's nachts uit het raam langs 'n beddelaken naar beneden bent geklommen!’

Tante Koosje lachte smakelijk om deze mop van de dokter.

‘Ja, ja, zo is het, dokter, zo is het!’ moest Koosje de arts toegeven.

‘Wij kennen elkaar langer dan vandaag, hè?’ lachte dokter Blommers en hij klopte tante Foke weer op de schouder. Even wachtte hij en toen vroeg hij:

‘En wat moet er nu verder met de jongens gebeuren?’

‘Ze blijven natuurlijk hier!’ antwoordde tante Foke, alsof dat de meest gewone zaak van de wereld was.

‘Zo? Dat vind ik nog zo natuurlijk niet!’ merkte de dokter op.

‘Maar ik ben toch helemaal weer de ouwe! Heus dokter, ik ben sterk genoeg om de jongens weer in huis te hebben!’ pleitte tante Foke.

‘Ja, ja, dat weten wij wel!’

Toen schoof dokter Blommers zijn stoel wat dichter naar juffrouw Fokeliene toe, legde zijn hand vertrouwelijk op haar arm en zei:

‘Ik weet wel, dat jij heel veel van de jongens houdt en daarom moeten ze juist niet meer bij je in huis komen! Jij zoudt je helemaal voor hen opofferen. Nee, nee, luister nou es even en val me nou niet es in de rede!

Jij bent weer aardig opgeknapt, maar we moeten zorgen, dat

[p. 200]

dit zo blijft! Als die jongens drie maanden bij jullie waren, zou het weer helemaal mis met je wezen! En wat hebben de jongens nou aan 'n zieke tante, hè?’

Tante Koos stemde volkomen met dokter Blommers in.

‘Ik zeg het ook, dokter, ik zeg het ook!’ zei ze.

Maar tante Foke keek erg verdrietig.

‘Ik was juist zo blij, dat ik ze weer had!’ zuchtte zij.

‘Dat begrijp ik, maar jij wilt toch ook het belang van de jongens?’

Tante Foke knikte, maar de tranen gleden haar langs de wangen.

‘En daarom moeten ze hier weg, geloof me!’

‘Toch niet weer naar die nare mensen terug!’ viel tante Foke dokter Blommers in de rede.

‘Nee, dat in geen geval! Dat huis deugt niet voor jongens!’

Dokter Blommers schoof zijn stoel wat dichter bij.

‘Kijk es, ik heb, geloof ik, 'n prachtige oplossing gevonden. Op mijn reis in Frankrijk heb ik 'n zekere meneer en mevrouw Van Beek ontmoet, alleraardigste mensen! Die meneer en mevrouw Van Beek vertelden mij, dat hun jongen op 'n kostschool is te Buurlo!’

‘'n Kostschool?’ riep tante Foke hevig verschrikt.

‘Nou, daar hoef je niet zo van te schrikken! 't Is geen gesticht!’ lachte dokter Blommers.

‘Als je gehoord had, hoe meneer en mevrouw Van Beek over die kostschool spreken, dan zou je dadelijk zeggen evenals ik: ‘dat is nou net iets voor Tom en Thijs! De jongens hebben het er alleraardigst! Vroeger niet. Onder de vorige directeur moet het er erg streng geweest zijn, maar nou schreef die Jan van Beek elke week enthousiaste brieven!

Het is 'n model kostschool! Die meneer Van Til, die er aan 't hoofd staat, is zelf 'n halve jongen mee! Het moet 'n alleraardigste man zijn! En hij heeft 'n vrouwtje, waar de jongens gewoon mee dwepen! Ik heb dadelijk gedacht, dat zou nou net iets wezen voor Tom en Thijs! 'n Goeie school, veel jongens, veel vrolijkheid en allerliefste mensen aan het hoofd!’

Dokter Blommers zweeg en keek de dames eens aan.

‘Nou, dat lijkt me heel mooi, heel mooi!’ zei tante Koos. ‘Wat zeg jij d'er van, Foke?’

Fokelientje zei nog niets. Maar eindelijk kwam het er uit.

‘Ik had me zo'n illusie gemaakt, dat de jongens weer hier zouden komen, maar als dat niet kan, dan... als...’ even slikte zij iets weg ‘...ja, dan lijkt me die kostschool wel heel geschikt!

[p. 201]

Maar dan moeten wij toch eerst toestemming hebben van de ouders!’

‘Daar heb ik ook al over gedacht!’ zei dokter Blommers. ‘Kijk es, vandaag stuur ik 'n telegram naar Indië, dat ik Reedijk Maandag telefonisch moet spreken! Dat is tegenwoordig zeer makkelijk, hè? Ik zal hem dan alles vertellen en dan maak ik het wel in orde!’

Op dat ogenblik hoorden zij jongensstemmen in de gang. Dokter Blommers stond op.

‘Daar heb je Tom en Thijs! Zeg voorlopig nog maar niks aan hen van die kostschool. Daar is altijd nog tijd genoeg voor, als ik met hun vader gesproken heb!’

Dokter Blommers had het niet gezegd, of de jongens stoven de kamer binnen. Ze hadden van Bet gehoord, dat de dokter bij de tantes was.

‘Dag, dokter! Dag, dokter!’ schreeuwden zij opgewonden en zij hingen al tegelijk aan de armen van Hein's vader.

‘Zo, zo kwajongens, ben jullie daar? Eigenlijk moesten jullie 'n pak voor je broek hebben, om zo maar weg te lopen en hier binnen te vallen bij je ouwe tantes!’ zei de dokter en hij probeerde zo streng mogeijk te spreken.

‘Tante Foke heeft het zelf gezegd!’ verdedigde Tom zich. ‘Is het niet, tante?’

Tante knikte.

Toen riep Tom, om het maar gauw over een andere boeg te gooien:

‘Het telegram is weg, tante!’

En Thijs, die ook maar liever gauw over wat anders sprak, vertelde dokter Blommers, dat Tom de volgende dag met het tweede van A.F.C. tegen H.B.S. moest spelen.

‘Met het tweede?’ vroeg dokter Blommers, die zelf een eerste klas voetballer was geweest en zelfs één jaar de oranje shirt had gedragen.

‘Sappristi, da's niet mis!’

‘Ja, reuze, hè dokter?’ riep Thijs en hij vertelde in de meest kernachtige termen van Tom's voetbaltriomfen.

‘Deksels, dat belooft wat, Tom!’ lachte dokter Blommers, die al lang weer in een goede bui was.

‘En wanneer moet dat wezen, die match?’

‘Morgenmiddag, dokter!’

‘Morgenmiddag, zeg je?’

Even wachtte dokter Blommers. Toen vroeg hij:

[p. 202]

‘Wat dachten jullie er dan van, als Hein en ik meegingen? Dan gaan we samen met de auto!’

‘Meent u dat, dokter?’ riep Tom en zijn ogen schitterden.

‘Ja, natuurlijk, meen ik dat! Ik wil jou wel eens zien spelen!’

Nee maar, zo iets moest die zure Kachelpijp nou eens horen!

Opeens schreeuwde Tom: ‘Hoera!’ en hij hing plotseling weer aan dokter Blommers' arm! Aan de andere arm hing Thijs en Thijs schreeuwde al even hard: ‘Hoera!’

De tantes zeiden niets, maar zaten gelukkig te lachen. Tante Foke had er op eens vrede mee, dat de jongens misschien naar een kostschool zouden gaan. Want nu zij Tom en Thijs daar zo uitgelaten en vrolijk zag, begreep ze pas goed, dat jong bij jong hoorde en dat de jongens het gelukkigst onder andere jongens zouden zijn.