Sterren en dauw

[p. 51]

Nog eens van verlangen.

Geef U aan mijn trouw verlangen
Dat zijn armen naar U breidt,
Geef U eindlijk eens gevangen
Voor een kleinen tijd. -

Wil mij, vluchtig, toch niet schuwen
Die zoo diep ellendig, Heer,
Altoos even ledig U en
Niets dan U begeer.

Kwel mij in mijn lijf en leden,
Prijzen zal ik zoete pijn,
Zoo mijn schaduw en mijn schreden
Ook de Uwe zijn;

Zoo mijn woorden en mijn wenschen,
En mijn denken en mijn daân
De Uwe zijn - en alle menschen
U in mij verstaan...

Die alléén, met de Genade
Van Uw tegenwoordigheid,
Dezen honger kunt verzaden,
Alle eeuwigheid.

Geef U aan mijn trouw verlangen...
Zoo een groote, zoete bij
Zich een blanke bloem gevangen
Geeft, zoo geef U mij!