Nis en nimbus

[p. 11]

Eva.

I

Zij was onder de bloemen schoon; zelf bloem
En pril genot en louter leven
Heeft zij, door te naïeven lust gedreven,
Haar sidderende hand geheven
En plukkende ook geproefd den doem; -
En is sindsdien, maar zonder roem,
Een droeve bloem gebleven.

II

Toen met een lange gil zij Kaïn vluchten hoorde
Naar de woestijn,
Stoof ze als een wervelwind door het ravijn
En zag verdwaasd naar 't Noorden:
Den rooden sprong van een fontein
En droeg, verward en zonder woorden,
Van leve' en dood voortaan de dubbele moederpijn.

[p. 12]