Nis en nimbus

[p. 7]

STALPAERT VAN DER WIELE DANKBAAR, IN ZINGENDE VROOMHEID

[p. 8]

[p. 9]

Adam.

I

Tusschen woekerplanten en nachtschade,
Een donkere gestalte aan den horizont,
Staat Adam, tegen avond, op zijn spade
En proeft voor 't eerst de aarde van zijn mond.

II

En ziet de vrouw, die zwaar en blond,
In een gewaad van vijgenbladen,
Kreunend de armen strekt naar een genade
Die zij ten halve niet verstond.

III

Besef en zorg, arbeid en zure wind
Hebben hun aanschijn ruw versneden;
Maar van hun beider ziel en leden
Bloeit tusschen beiden nu de bloem: het kind.
Ze lachen stil en droef en hebben vrede.

[p. 10]