Kleine vertellingen

[p. 133]

Het wiegelied

Daar was eens een vrouw die een kindje kocht
En zingend haar kindje zoogde,
Terwijl zij met engelen en duivelen vocht
Die jaloers naar beiden oogden;
Zolang zij slechts zong bleven allen ver
Doch haar zwijgen deed hen naderen:
De met vuur gevlekten, die met een ster -
Met zilver gevlerkt of met bladeren.

Het huis vol geritsel en geruis:
Geen mens die 't durfde betreden;
De vader tekende 't met een kruis,
Doch de schaduwen spotten ermede
En 't kind wies op en de moeder zong
Als het speelde tussen de knapen;
Zong, als het 's nachts in zijn bed opsprong
En riep dat het niet kon slapen.

Dan jengelde 't soms uren achtereen
Of de moeder haar wiegelied staakte,
Terwijl de maan in de vensternis scheen
En de eeuwige schaduwen waakten.
Word jij dat niet moe? riep de jongen boos
- En verliet gramstorig de woning:
Hij voer op een schip als een matroos
En diende als soldaat bij een koning.

[p. 134]

 

Doch waar hij ter wereld haar zingen vlood

 

Was de moeder met haar lied bij haar jongen

 

Tot hij woedend op haar zijn geweer afschoot

 

En de duivelen hem besprongen.

 

Gods engelen droegen de moeder mee

 

Eeuwig en eindeloos verre

 

Hangt sedert, sidderend van moederwee,

 

Haar wiegelied tussen de sterren.

[p. 135]