Kleine vertellingen

[p. 33]

De ruiter

Een man zou op reis, maar voor korte duur:

Hij leidde zijn klepper van stal;

De moeder kookte de pap op 't vuur,

De kinderen maakten geschal.

De ruiter reed door een lichte dag,

Daarna door een donker woud;

Daar klonk opeens een storend gelach

Uit een deur - en die deur scheen van goud.

Wiedaar? riep de ruiter vanaf zijn paard;

Wiedaar? kwam een stem weerom;

Goed volk! sprak de man en trok zijn zwaard;

Maar toen bleef de eenzaamheid stom.

De ruiter bond zijn paard aan een boom;

At daar wat zijn vrouw had bereid;

De zwoelte en de eenzaamheid maakten hem loom

En hij sliep - maar hoe lange tijd? -

Toen de slaper ontwaakte was 't nacht noch dag,

Rond hem wies een hemelhoog gras

En achter hem onder een eikeboom lag

Een verschimmeld paardekarkas.

Hoe nu? vroeg de ruiter en tastte in 't rond;

Hoe nu? weergalmde het woud.

En de man die zich zelf na jaren hervond

Was verwilderd, sneeuwwit en zeer oud.

[p. 34]

 

Met moeiten slechts en na lange duur

 

Kwam hij op een avond weerom;

 

In zijn huis stond een oude vrouw bij 't vuur:

 

Maar hoe eenzaam, hoe nors en hoe stom!

 

Hij zette zich moede op een stoel bij de deur

 

En vroeg om een lepel pap;

 

Hij kreeg zijn deel in een kom met een scheur

 

En een slaapplaats onder de trap.