Kleine vertellingen

[p. t.o. 2]

[p. 5]

De donder

Er was eens een man, die een vrouw een hemel op aarde en nóg meer beloofd had als zij zijn bruid wilde worden. Maar inplaats van een hemel op aarde was het kampen en krimpen voor haar geworden en van lieverlee nóg meer. Kort nadat de eerste rozen verwelkt waren al, had zij zich bedrogen gevoeld, maar, vast op haar stuk, geen dag voorbij laten gaan zonder haar man aan zijn belofte te herinneren. Dat was sindsdien haar morgen- en avondgebed geweest.

Van zijn kant echter kon niet gezegd worden dat de man zich niet voldoende moeite gaf of inspanningen getroostte om zijn vrouw ter wille te zijn. Het ene werk na het andere greep hij aan, doch het waren altijd òf de handen òf de hersenen die tekort schoten en waarvan een man met twaalf ambachten en dertien ongelukken het ten slotte zeer povere resultaat was. Het lot, zoals hij dat noemde, was tegen hem. Maar met deze en dergelijke verontschuldigingen van onmacht liet de vrouw zich niet in slaap wiegen. Alleen zij, die tranen kende, had recht van spreken, hield zij vol en dacht er niet aan er afstand van te doen zolang haar tranen liepen.

Indien ik dan toch geen goede voet kan krijgen bij mijn vrouw, zei de man op zekere dag tot zichzelf, dan zal ik het bij mijn God proberen. En de uren, die hem na zijn werk overbleven, wijdde hij voortaan

[p. 6]

geheel aan goddelijke dingen, zich voortdurend ootmoedig vernederend vanwege zijn belofte.

Zo werden zij, de vrouw zowel als de man, oud en gebrekkig en zaten zij op een zomeravond in hun armstoelen voor hun huis in de ondergaande zon, toen de vrouw de oude man weer hevig aan zijn belofte herinnerde en het plotseling dichtbij machtig donderde. Toen de kinderen daarop in de grootste verwondering naar buiten liepen om te vragen, vonden zij de oude man dood in zijn stoel zitten. ‘Zijn hart stortte in,’ zei de oude vrouw en toen de kinderen haar daarop nòg meer verbaasd aanzagen, voegde zij er met de hand voor de ogen aan toe, dat zij een hemel op aarde had gehad, maar zonder het te weten. En toen stierf ook zij.