Kleine liederen van dood en leven

[p. 75]

[Nog eens had ik zijn zwarte naam gelezen]

Nog eens had ik zijn zwarte naam gelezen
En streek zijn hand mij huiverend door het haar;
En 'k dacht mij, dwaze, gansch van hem genezen,
Van wien ik nooit zoo ziek was en zoo zwaar!
Totdat ik, diep in mij òf diep in hem,
- Ik wist het niet en zal het nimmer weten -
De duisternis vernam van zijne stem:
Vergeet mij niet! - ik heb jou niet vergeten.