Kleine liederen van dood en leven

[p. 73]

[O, Wreede kreet der vroege hanen!]

O, Wreede kreet der vroege hanen!
Nu zal er tot mijn jongsten dag
Geen morgen meer zijn zonder tranen;
Steeds zal ik, in zijn prille lach,
Een Mensch met ballingschap beladen
En met een blik zóó vol genaden
Den weg zien opgaan naar den dood -
En altijd, wreede kreet der hanen,
- o Bleek gelaat! o zacht verwijt -
Zult gij den zwakken mensch vermanen:
Ai! menschenwoorden zijn slechts wanen
En menschentrouw is ijdelheid.