Kleine liederen van dood en leven

[p. 72]

[Kan jou mijn doodenklacht niet meer ontroeren, Vrouw,]

Kan jou mijn doodenklacht niet meer ontroeren, Vrouw,
Die als versteend zit in den schaduw van je haren?
Herinner je de blondheid van je jonge jaren!
Herinner je de dalkom van den dauw!
En zie nu in je schoot, zoo breed en hard van 't baren
De kleine dood die dorstig is naar jou!