Kleine liederen van dood en leven

[p. 42]

[De schouwen rustig roken]

De schouwen rustig roken
Onder de bloem der maan,
Die wijd en sneeuwwit is ontloken
En uit een zee van zilver opgegaan;
Zie, rondom in de ruiten slaan
De kleine vuren op die vrouwen stoken;
De kinderen zingen dat zij slapen gaan

Maar wie kan slapen bij dit witte vuren?
Het zingen stijgt en blijft maar duren, duren:
Er komt geen einde aan...
En aan de gevel van hun hoeven staan -
Hun schaduw uitgebroken
Als bloemen uit hun blaên -
De menschen naar dit prachtig land te turen:
Zij hebben God gesproken -
Van aangezicht tot aangezicht met Hem gestaan
................
En zien Hem ginder verder waên
Door bloemen, melk en licht en oceaan:
Een Man van licht, een Man vol maan...
O wie zóó diep Gods witte licht verstaan
Geloven in geen spoken!