Kleine liederen van dood en leven

[p. 40]

[Wat weet ik, dat ik niet van and'ren weet,]

Wat weet ik, dat ik niet van and'ren weet,
Die weer aan vreemden danken wat zij weten?
Deez' wetenschap is mijn: dat God het leed,
Voor wie Hem zoeken wil, niet heeft vergeten.

*

De Heer is liefde: dat doet m'elk ding verstaan;
Doch wijs en dwaas zal vroeg of laat bevinden:
Dat deze God ons niet volmaakt beminde
Als Hij geen stok bezat om ons te slaan.

*

God openbaart zijn wijsheid aan de wijzen;
Doch wie te groot op jacht gaan in zijn land
Blinddoekt zijn humor met een groot verstand:
God laat niet schieten onder zijn patrijzen.

*

‘Luister!’ zegt wijsheid en gij zult verstaan,
‘Fluister!’ dringt liefde vurig bij mij aan;
Wat moet ik doen, nu God mij van twee kanten
Een oor en slechts één mond in 't midden plantte?

*

De zomerroos ontvouwt zich in den gloed
Der zon en, in haar zaligheid verzopen,
Ervaart zij niet de worm die, opgekropen,
Valt in haar hart en weet: hier lig ik goed.

[p. 41]

 

Rentmeester! riep God - toon mij Uw talenten;

 

En die doodsbleek: is 't zó met mij gesteld? -

 

Ik dacht een zomer nog achter mijn lente

 

En nadien nog een herfst waarin men telt.

 

 

 

*

 

 

 

Ik dacht: aan deugden en verdiensten rijk

 

Toon ik mijn schat aan Wie hem mij vertrouwde;

 

Doch toen 'k mijn handen voor hem openvouwde

 

En Hij toezag, was daarin niets dan slijk.

 

 

 

*

 

 

 

De dwaas vindt alle ding te kakelbont;

 

Aan 't wit en rood heft hij genoeg alleen

 

Van witte tanden en een rooden mond

 

Hoe dan - als rood valt groen en rot van 't been?

 

 

 

*

 

 

 

Toen ik onlangs het paradijs hervond

 

Was 't in een droom en met bevroren handen;

 

Gebraden duiven vlogen rond mijn mond -

 

Doch wie belet mij nóg te watertanden?