Kleine liederen van dood en leven

[p. 38]

[Zóó ver weet God een hart te ontvoeren]

Zóó ver weet God een hart te ontvoeren
Aan zijn bestemming en zijn droom,
Dat ik den roerdomp nog der moeren
Hoor roepen in een hollen boom.

Hijzelf heeft mij deez' woon verkozen
Die gracielijk elk lot bestiert
En met een rank vol wilde rozen
Mijn uitzicht op den hemel siert.

Een edelhert likt mijne handen
En leeft met mij als een gebuur;
Ontbonden en opnieuw in banden
Word ik verteerd door een nieuw vuur:

De dwaaste, God, van uw vazallen
Heeft aan uw wijsheid zich vergaapt;
Mijn harnas is mij afgevallen
En ligt daar als een man die slaapt.