Kleine liederen van dood en leven

[p. 37]

[Een mensch moet aan zijn zwakheid wennen]

Een mensch moet aan zijn zwakheid wennen
Eer hij zich aan de ruimte lescht:
Een vogel voor hij op zijn pennen
De hemelruimten gaat verkennen
Beproeft zijn kracht eerst rond het nest;
En ruischend in ál ruimer kringen
En verder steeds van zijn begin,
Vliegt hij: een aldoor stouter zingen -
Den eindeloozen hemel in.

God blaast de barken van zijn lippen
En speelt met de dolfijnen van de zee;
Maar wie zijn hand, o Jonas, wil ontglippen
Die haalt hij met de haren naar de zee;
En na drie dagen braakt een waterdier
En spuwt den onverteerbren passagier
Weer in Gods hand bij Ninivé.