Eiland der eenzamen (gevangenisgedichten 1943-1944)

[p. 45]

Vergankelijkheid

EEN troost'loos oord waar, tusschen tempelzuilen,
Roofdieren van 't verzengend zonlicht schuilen,
Tot nacht en koelte hun begeerten wekt
En dier na dier de sterke lenden rekt
Om brullende de vlakten in te stormen:
Ik zie de ruines, de vergane vormen
Van grootheid: de obilisk, de sphinx, het koor
Der zuilen en den tempelboog waardoor,
In hitte en zand, een doelloos vogelspoor
De heirbaan teekent van verslagen legioenen....
Vergank'lijkheid, ik zocht uw vizioenen
In 't gapend bekkeneel van mijn gestorven hond:
En zie, en zie, en zie: ik vind ze in eigen mond.