Here zegen deze spijze

[p. 27]

Advertentie voor afval

(Oude schoenen zijn meer waard dan goede gedachten.
Wij hebben er nog een paar staan.
Wie neemt ze mee?)

10 jaar geleden werd de prijs van onze schoenen als volgt berekend:

40 cent voor de veterperforatie (6 gaten per schoen), aangebracht door een 32-jarige perforateur met een weekloon van 55 gulden per week. De man had moeilijkheden met zijn vrouw, vooral 's avonds en 's nachts. Het probleem lag op het gebied van seksualiteit en postduiven. De vrouw verweet de man dat hij haar verwaarloosde en voerde uit wraak zijn duiven overdag zoveel erwten dat de perforateur de grootste moeite had zijn duiven aan zich te wennen. Uit ergernis ging de man op de fabriek steeds langzamer perforeren. Hij kwam niet verder dan zes tot tien gaten per 15 minuten, terwijl er een premie van minstens 25 gaten was ingesteld.

Deze gaten kwamen dus op 40 cent, hoewel elk gat, afzonderlijk berekend en daarna verwerkt door IBM, 2 cent had kunnen zijn. De directie van de schoenfabriek was evenwel van deze getallen niet op de hoogte, daar ze zich alleen in het hoofd van de perforateur bevonden. De directie wist niet dat het eventueel mogelijk was de gaten met een veel grotere winst te verkopen, zoals een collega van de perforateur (die harder werkte op een andere fabriek) had bewezen. Deze man kende geen seksuele conflictssituaties samenhangend met huisdieren. Door de problematiek van de eerste perforateur behielden onze schoenen echter een grote soepelheid bij de wreef, daar ze langer door de geprikkelde

[p. 28]

handen van de gaatjesprikker waren gemasseerd.

Wij hebben altijd moeite gehad de veters in die schoenen te krijgen. Men zegt dat de perforateur van zijn vrouw gescheiden is. Een knap psychiater zal onmiddellijk begrijpen dat het een met het ander samenhangt. Waarschijnlijk hadden beiden een te grote zuurstofbinding.

Het versleten stikwerk van onze schoenen kostte 2 gulden. Dit is te wijten geweest aan een epidemie onder de stiksters. In die tijd was trouwens de machine-olieprijs opgelopen als gevolg van de netelige toestand in Egypte waar de directeur van de fabriek een dochter had wonen. Daarbij komt dat de schoenen in het voorjaar werden geproduceerd, een tijd waarin de grieperige stiksters in hun gezonde uren veel vreeën en onrustig waren. Een van hen werd zelfs voortijdig ontmaagd en het was de bedrijfsleider bekend dat zij onnauwkeurig werkte. Alle stiksters werden het jaar daarop door echte machines vervangen, hetgeen het bedrijf gunstig beïnvloed heeft, niet onze schoenen.

En nu het leer.

Een kalf dat verdronk tijdens de watersnood leverde het leer voor onze schoenen. Zijn huid werd voor een prikje ingekocht. Het was een gezond, sullig kalf, dat best gras vrat en soms in de zon door zijn knieën zakte. Hij verdronk met veertien koeien in anderhalf meter hoog water. De eigenaar geloofde dat God hem zou redden en verdronk zelf ook. Veel boeren deden dat. De minder gelovigen kwamen er beter af, want zij redden wonder boven wonder zich zelf. Maar het kalf deed niets en verdronk met de veertien koeien. Een neef van de eigenaar verkocht zijn huid maar werd van verdriet niets rijker. Maar de fabriek kon de verdronken vellen goed verwerken. Zo kwam het stukje kalfsleer van onze schoenen op 15 cent. De fabrikant besloot de schoenen van verdronken vee goedkoper van de hand te

[p. 29]

doen. Een korte, maar hevig persoonlijke brainstorm maakte hem duidelijk dat hij daarmee goed deed. En de reclamemensen kwamen het te weten. Zij begonnen een watersnoodcampagne met extra lage, verdronken prijzen. De fabriek kreeg public relations tot in de kerken: men bad voor de welvaart van de verdronken zielen. Er ontstonden veel goede gedachten en oude schoenen waren niets waard. Kunstenaars hadden handen vol werk aan monumenten en herdenkingsgedichten. Het geestelijk deel van Nederland ging zijn mateloos kunnen tonen.

Zo kwamen onze schoenen op f 27,50

Wie komt ze halen?

Niemand natuurlijk. Niemand.