|
| |
| |
| |
Dramatische poëzy.
| |
| |
De Koffij-veiling.
(Tooneelspel in vijf bedrijven, waarvan het eerste het vermakelijk nastuk behelst.)
Proloog,
Te reciteeren door een acteur met één oog.
Hetgeen mijn oogen hier aanschouwen,
Wel Edele Heeren en Dames en Mevrouwen,
Noemt men gewoonlijk een publiek.
Al de sujetten zijn redelijk wel om u te dienen, daar is niemand ziek;
Doch de eerste acteur is ongelukkig uit de stad;
Daar waren UEd. waarschijnlijk niet op gevat.
Wy hopen echter van avond zoo overheerlijk te spelen,
| |
| |
Dat gy, naar verkiezing, u zult kunnen vermaken of wel verveelen,
Naar uw goeddunken, o Edele burgery,
Want wy laten in dit opzicht alle menschen volkomen vrij;
Terwijl de hoofdrol, op algemeen verzoek,
Vervuld zal worden door een stomme-knecht in een zomerbroek.
En tusschen de bedrijven zullen de figuranten
Gemakshalve verschijnen als muzijkanten.
Het gordijn wordt nu terstond opgehaald.
Het stuk is oorspronkelijk en daarom geenszins vertaald,
Waarin ons 't huislijk leven, wanneer men uit is, wordt afgemaald.
Het is, volgends den auteur, in vier bedrijven,
Waarvan de meerderheid uit drie bestaat, volgens den tegenwoordigen regel van vijven.
Wie echter vroeger naar huis wil, behoeft volstrekt niet te blijven.
Men stelt zich echter te leur,
Wanneer men denkt, dat men, door vroeger te vertrekken, zijn geld terug krijgt aan de deur.
| |
| |
| |
Eerste bedrijf.
(Het tooneel verbeeldt het kleedvertrek van mevrouw Dadelpracht, met verscheiden ameublementen. Aan de rechterzijde ziet men tusschen twee armstoelen het klooster in Gysbreckt van Amstel, hetwelk men by vergissing na de laatste representatie heeft vergeten weg te schuiven. In 't verschiet is een open raam, dat ons een landschap vertoont, voornamelijk bestaande uit een boom en een populier, mitsgaders verscheidene gaten in de wolken.)
| |
Eerste Tooneel.
De heer dadelpracht, alleen.
Ik ben hier eigenlijk in de toiletkamer van mijn gemalin,
Die moeder zou kunnen wezen van een zeer talrijk gezin,
Zoo wy slechts op eenige kinderen ons konden beroemen,
Die haar dan natuurlijk mama en my wellicht vader zouden noemen.
| |
| |
Doch daar wy volstrekt zonder kinderen zijn, zijn onze kinderen ook natuurlijk zonder oude lui,
En geven dus van het papa en mama zeggen tot nog toe den brui.
Maar met al dat philosopheeren in de metaphysica
Dien ik wel op mijn tijd te passen, want mijn horologie gaat wat na.
(ter zijde.)
Vindt het publiek niet, dat het hier zeer naar pomade ruikt en valsche krullen,
Die thands, helaas! het hoofd van menige getrouwde vrouw vervullen,
Doch de beurs ledigen van haar Ed. echtgenoot,
Die toch eigenlijk degeen is die werkt voor zijn brood?
Overigens is echter mijn leven zeer plezierig.
Dit is eigenlijk mijn buitentjen: 't is netjes en toch niet zwierig.
Wy hebben hier een fraaien tuin, benevens paarden en een koetsier op stal,
Van welke laatsten ik echter maar niet spreken zal;
Want ik rij gewoonlijk 's morgens met de trekschuit naar 't kantoor
| |
| |
En breng daar mijn dag in speculaties in de colonialen door
Met mijn compagnon en mijn ouden kantoorbediende,
Die Charles heet, net als Karel de Tiende,
En nog geen bril draagt; want, ofschoon stekeblind, is hy niet byziende;
Vervolgens, met het schuitjen van half vijf,
Ga of keer ik terug naar mijn buitenverblijf;
Doch het wordt nu waarlijk tijd om naar de stad te gaan;
My dunkt, ik hoor de pendule al twintig minuten over negenen slaan;
En ik heb mijn knecht bovendien noodig.
(Hij schelt. De knecht komt.)
Het schellen, Mijnheer, was eigenlijk overbodig.
Ik sta altijd voor de deur, klaar en gereed
Om u te dienen, gelijk Mijnheer wel weet.
| |
| |
(Luid.)
Loop eens uit al uw macht naar het jagerspad,
En praai de schuit van negenen; want daar woù ik wel meê naar de stad,
Je kunt niet missen, als je de schuit voorby ziet varen;
Want de schipper is ongehuwd sedert verscheiden jaren,
En, als hy nergens anders is, staat hy gewoonlijk voor de roef.
Ik geloof niet, dat ik nu verdere inlichting behoef.
(af.)
Deze mijn knecht is een van de slimste klanten,
My bekend onder de domestique lijftrawanten;
| |
| |
Ik liet hem uit Parijs komen omdat hy Fransch verstaat,
Waar men thands in menige familie ten platte lande een bluf meê slaat.
Zijn boodschappen doet hy doeltreffend en spoedig,
En voor de kinderen (die ik, tusschen twee haakjes, nog niet heb) is hy zeer goedig
Enfin hy is een kostelijke knecht:
En dat is tegenwoordig al heel veel gezegd.
Mijnheer! de schuit en de schipper zijn compliment:
En sints de spoorwegen is zoo iets als een trekschuit niet meer bekend;
De jager en zijn paard hebben zich gisteren verhangen,
En de schipper staat snoek te visschen, die hy wel nooit zal vangen
Om kort te gaan, Mijnheer, met de schuit,
Kunnen wy gerust zeggen: c'est fini, of: 't is uit.
't Is waar, in mijn alleenspraak, anders genaamd conversatie,
Dacht ik waarlijk niet aan deze moderne innovatie,
En had ik vergeten, dat men niet, gelijk te voren,
Zich tegenwoordig kan op reis begeven zonder sporen,
En dat het breken van de lijn of de val van een paard
Op een ijzeren wagen noch oponthoud, noch confusie baart.
Ik dacht aan mijn geluk met mijn gemalin, anders genaamd mevrouw,
Aan mijn wederzijdsche genegenheid en haar réciproque huwlijkstrouw,
En hoe ik, om zoo te spreken, nog eens vader zal zijn in 't verschiet,
Wanneer een zuigeling ons zijn kinderlijke caressen biedt;
Doch aan 't verdwijnen der trekschuiten dacht ik, helaas! niet.
| |
| |
Welaan, Jan! spoed u dan maar naar den koetsier
Breng hem terstond met de noodige équipage hier;
En dat hy zich met langen zweep en dikken kraagjas versier,
En verder met mijn fourgon en twee makke paarden.
Terstond, Mijnheer. - En hier is een brief voor Mijnheer, van Naarden,
Waar de telegrafische postkoerier van Amsterdam,
Juist op 't moment in de afgeschafte trekschuit meê kwam.
Wat een Amsterdamsch koopman altijd onderscheidt
Is zijn ontzachelijke punctualiteit.
In plaats van zijn tijd te verkwisten of te verloopen,
Breekt hy zijn belangrijkste brieven onmiddellijk open;
Ofschoon hy niet altijd te voren weet voor gewis,
Welke van zijn brieven juist de belangrijkste is.
Daarom is ook Amsterdam altijd het puik der koopsteden geweest,
Gelijk men in de vaderlandsche historie van vreemde volken leest.
En zijn hun onze Amstel en ons Y
Geheel geen onbekende plaatsen, geloof dit vrij.
| |
| |
Doch laat ons, na deze nationale uitboezeming, eens lezen,
Wat wel de inhoud dezer missive zou wezen. -
- Welnu! inderdaad een koffij-veiling, op mijn woord,
Ik moet terstond naar gezegde veiling toe, enfin, ik moet voort;
Terwijl ik, wanneer deze veiling is afgeloopen,
De aangekochte koffij natuurlijk voordeelig denk te verkoopen.
Ik schrijf een woord aan mijn compagnon en neem afscheid van mevrouw Dadelpracht,
| |
| |
Die my, als van zelf spreekt, van avond te vergeefs t' huis verwacht,
Terwijl ons huwelijksbed, omkranst met myrten en populieren,
Van nacht in eenzaamheid bruiloft zal moeten vieren.
Mijnheer, het rijtuig is met koetsier en paarden voor de deur.
Gy zijt zeer gezwind, naar ik met genoegen bespeur,
Doch ik zou wel eens even met den koetsier willen spreken,
En vervolgens van mevrouw afscheid nemen; ofschoon zulks mij 't hart zal breken.
Roep daarom Andries hier zonder tijdverlies,
En pak vervolgens mijn chemin-de-fer, ook wel geheten valies.
(Hij roept den koetsier.)
| |
| |
Wel, Andries, is alles klaar?
Meer dan vaardig, Mijnheer! en 't is het mooiste spulletjen met mekaêr,
Dat een blindeman zou kunnen zien tusschen Amsterdam en Alkmaar,
De paardjens, Mijnheer, zijn zoo levendig als Engelsche hansworsten,
En zouden terstond met UEd. op hol gaan, zoo zy namelijk dorsten.
Doch dat is eigenlijk minder; want Andries zit niet voor niet op den bok,
En ZEd. daar zijnde, bennen ze zoo mak als opgezette leeuwen in een duivenhok.
Enfin, eer Mijnheer zijn neus maar eventjes kan snuiten,
Is hy reeds vertrokken en te Naarden geweest en zit hier weêr buiten.
Zoo heeft hij toch waarlijk dubbel plezier
Van zijn twee paarden en zijn knappen koetsier.
| |
| |
Ik ben altijd over uw diensten tevreden geweest; doch hebt gy wel gerekend op een lange voyage?
Ik heb, net als de Franschen, moed voor alles, Mijnheer, of, als wy 't onder ons noemen, courage.
Is het rijtuig, enfin, is alles in orde?
Mijnheer, alles is pront.
Dat mag ik hooren: zoo vertrekken wij maar terstond.
Maar à propos, over 't uithalen?....
Mijnheer, de natuurlijke historie
Van 't uithalen weten die dieren zoo goed als ik, en dat by memorie;
Want zy kunnen lezen noch schrijven en vragen dus nooit naar een boek,
Waar ik, als koetsier, de noodige informatie in zoek;
| |
| |
Doch zy bezitten iets zeer remarquabels, genaamd instinct,
Hetwelk in die redelooze dieren meer dan de rede in UEd. en andere menschen blinkt.
En zoo zeg ik, bij voorbeeld, tot uw paarden, ik meen met mijn toornen rechts of links af!
En zy doen terstond het tegenovergestelde van 't geen ik niet hebben wil, en dat op een draf.
Genoeg! hul uw hoofd thans in castoor, anders genaamd bever.
Om je de waarheid te zeggen, Mijnheer, had ik liever een glaasjen jenever,
Tegen de morgenlucht; doch altijd met UEd. verlof.
Heel goed! schuur thands UEd. piek, of volgens de Engelsche dictionnaire: be off.
(koetsier off).
| |
| |
Mijn hart voel ik thands, gelijk een bloem in den dauw, door verscheiden emoties begoten,
Nu het afscheid genaakt van de vrouw, door my gehuwd te Voorschoten,
Terwijl zy den volgenden morgen reeds aan den Leydschen dam
My tracteerde aan 't ontbijt op mijn eersten getrouwden boterham.
Hoe zal ik mijn gevoel, anders genoemd sentimenten, behendig genoeg kunnen bedekken,
Om geen tranen op haar kinderloos gelaat of iets dergelijks te verwekken?
Enfin, de man is heer van de schepping, wat de Franschen noemen sinjeur;
Spelen wy derhalve thands de rol van een man en geenszins van een acteur.
Mijnheer! Mevrouw wenscht U te spreken.
Laat ons dan zonder complimenten het ijs des afscheids breken.
knecht, stil tegen Mevrouw.
Mevrouw! zeg vooral niet dat ik u dien brief gaf.
| |
| |
Reken op de bescheidenheid eener vrouw,
Die u gewis zal beloonen voor uw vaardigheid en uw trouw.
De brief is veilig, wees daar zeker van, in mijn handen.
O Pronk- en puikjuweel der vereenigde Nederlanden,
Met uw correspondeerende armen en handen,
Hoe zijt gy nog zoo laat en negligé?
Deel my het geheimzinnige van dit raadsel meê?
Helaas! wat beteekenen zulke interjecties,
En van uwe fraaie stem zulke melancolieke reflexies?
Ben ik niet dezelfde steeds, die eerst naar u vrijen en vervolgens naar u trouwen kwam,
Dezelfde hier, gelijk vroeger te Voorschoten en vervolgens aan den Leydschen dam?
Wat deert u toch, mijn beminde schat, en mijn duifjen?
| |
| |
Helaas! een vrouw zonder haar huwlijksman is gelijk een volant zonder kuifjen.
De brief van Naarden kwam dezen morgen eerst aan;
Doch de slapeloosste nacht heeft hy my reeds doen ondergaan,
Benevens onderscheidene cauchemaren en droomen,
Die als molensteenen op het hart van uw gade zijn gekomen.
‘Waarom,’ riep ik in mijn echtelijk verdriet,
Ruk ik thands mijn hairen niet uit, of verdestrueer ik mijn nagels niet,
Of word ik, gelijk Camilla, niet dood gestoken
Door een broêr, met wien zy zoo even nog familiair had gesproken?
Waarom steek ik mijn getrouwde hand niet in 't vuur als Mucius Scevola,
Of mijn zwaard in mijn eigen als Cato van Utica?
Lieve Euphemia, gy zijt buiten u zelven,
Dus de Romeinsche geschiedenis à propas van een reisjen naar Naarden op te delven.
Doch op wat wijze, verklaar my dit, overdierbaar lief!
Bekwaamt gy kennis aan dien onzaligen particulieren brief?
Helaas! ik hoorde zonder te luisteren, terwijl zoo veel anderen luisteren zonder te hooren.
| |
| |
Ik stond by geval achter ginds beschot, of liever klooster, en zoo trof die treurmaar mijn ooren.
En zag ik ten duidelijksten mijn onzalig en verlaten lot
Van achter dat klooster, of liever, dat kloosterachtig beschot.
Thands ga ik in de voorkamer een tapijtwerk borduren
En wederom ontrafelen in de nachtelijke uren,
Gelijk eertijds Ulysses of liever Penelopé,
Ofschoon man en gade eigenlijk één zijn en diensvolgens geen twee.
Enfin, ik zal miserabel zijn, dierbare schat!
Tot dat UEd. terugkeert, zonder, als ik hoop, koû te hebben gevat.
Zooveel blijken van huwlijksliefde in de daad,
Stellen zelfs een Amsterdamsen koopman geheel buiten staat
Het afscheid van zijn gemalin verder te rekken.
Ik moet terstond van hier, of, met andere woorden, vertrekken.
Vaarwel... nog eens... vaarwel! adieu, Euphemia...
Is onbeschrijfbaar ... vaarwel!
| |
| |
Nogmaals, adieu! - Andries, is alles gereed?
Mijnheer, de paardtjens loopen reeds, om zoo te zeggen,
Als twee honden, die in de verte een been zien leggen.
Doch, als paarden betaamt van opvoeding en fatsoen,
Durven zy het natuurlijk zonder Mijnheer niet doen,
En staan ze dus hier te wachten als geduldige lammeren,
Tot UEd. en Mevrouw eindelijk gedaan hebt met jammeren.
Vaarwel, voor 't laatst, Euphemia!
Helaas! zy hoort u niet; zy is sprakeloos.
Ik retourneer ten spoedigste, anders genaamd snel.
| |
Tweede Tooneel.
(Het tooneel verbeeldt een fourgon.)
Mijnheer! hier ziet UEd. voortreffelijken haver,
En een halfuur verder zouden uw paarden zich kunnen vergasten aan klaver.
| |
| |
Andries! spreek my nu niet van paarden of klaverzaad.
Als ik aan Mevrouw denk, heb ik het waarachtig te kwaad.
Leg my dus de zweep nogmaals op de paarden,
En breng my ten spoedigste terug van de veiling te Naarden.
Inmiddels zoek ik mijn troost in een zoeten slaap
En steekt gy uw pijp op, getrouwe en waakzame knaap!
Dankje, Mijnheer. Ik heb hier een pijpjen tabak,
Zoo goed als de Koning zijn hand ooit in Z.M. mond stak.
En zoo je nu niet met de équipage te Naarden bent,
Eer je nog droomt dat je in slaap valt, zeg dan maar dat Andries zijn paarden niet kent.
| |
Tweede bedrijf.
Eerste Tooneel.
(Een kamer)
Mevrouw schijnt den gandschen morgen aan haar toilet te besteeden
| |
| |
En valt zich zelve gestadig met alleenspraken in de reden.
Terwijl ik by my zelven overpeins wat de reden toch wezen mag,
Dat ik Mijnheer Dadelpracht zoo plotslings verdwijnen zag
Met Andries, den beminde van uw onderdanige dienares, en de twee Isabellen,
Die net zoo heeten als ik alleen, en mekaêr altijd in 't meervoud verzellen.
Dit alles dient voor my nog te worden opgelost,
Zoowel als die brief, zoo geheimzinnig hier gebracht met de post.
Doch daar ik Mevrouw hoor schellen, moet ik terstond van hier;
Want het publiek ziet altijd een kamenier,
Die oplettend haar plicht betracht, met veel pleizier.
| |
Tweede Tooneel.
(Het kleêvertrek van Mevrouw Dadelpracht.)
Helaas! ik ben nu wel verplicht, mijn weduwelijke eenzaamheid
Door eenige variatie op te vrolijken, beste meid!
En my te verstrooien met gezelschap en andere gasten;
Ik zal u derhalve met de invitaties belasten.
Een bal is te fatigant; doch een theeparty
Of conversatione is iets, dat zeer gezocht is in de Maatschappy.
| |
| |
Ik kom thands met voorzichtigheid u berichten, Mevrouw,
En zonder u ongerust te maken, dat gy u gerust kunt steken in de rouw,
Aangezien er thands volstrekt geen nood is,
Dat de heer Dadelpracht altemet niet dood is,
Zoo men ten minsten in 't water vallen, verdrinken en naderhand finaal overrijden
Met den naam mag vereeren van overlijden.
Helaas! wat zegt gy? - Dus buiten verwachting te worden beroofd
Van een egâ, zoo teeder bemind!
koetsier, stil tegen Kamenier.
Neen, en zy ook niet; - doch is Dadeltjen waarlijk in 't water overleden?
| |
| |
Ik wenschte, dat het gisteren of morgen was. Het heden
Is my als de ballast van een zinkend schip, hetwelk
In een zeeslag naar den kelder gaat. De kelk,
De bittere beker van mijn onheil doet my stikken onder het drinken.
Niet als ze met mijnheer de Luitenant eens mocht klinken.
Mondjen dicht, zeg ik nou.
Trouwe paard- en fourgonmenner, is er hier geen bidder in de buurt?
Neen, mevrouw! maar wel iemand die vlugge speelwagentjens verhuurt,
Waarmeê ik naar 't naaste dorp voor een bidder kan rijden,
Eer UEd. tijd heeft om een pen te versnijden
Om wat te calligrapheeren.
| |
| |
(Zy wou wel dat het waar was) van wijlen den heer Dadelpracht
Te communiceeren aan UEd. en zijn familiair geslacht.
Helaas! wat zal dat in geheel Nederland een consternatie wezen,
Als zy in de Haarlemmer courant die finale annonce lezen!
Een man, die zich in de huislijke, mitsgaders menschenwaereld zoo verdienstelijk heeft gemaakt!...
Ik ben zeker, dat nu de dood zijn zoo stevige leven heeft geslaakt,
Men het gemeentebestuur niet zal kunnen beletten,
In zijn vervoering den overledene op te doen zetten.
| |
| |
By gelegenheid, dat de Schrijver my, op Highgate zijnde, het voorgaande fragment voorgelezen, en ik hem gevraagd had, waar al die dwaasheid nu op neêr zou komen, bekende hy my, zulks niet te weten, als hebbende die tooneelen maar volgends den luim van 't oogenblik, en zonder bepaald plan, nedergeschreven. Ik betuigde mijn leedwezen hier over, en spoorde hem ernstig aan, te beproeven, of het hem niet mogelijk zijn zoû, een schets van een drama of ander dichtstuk op te stellen, waarin (al mocht voor 't overige het geheel zoo ongerijmd en fantastisch mogelijk zijn) zich voor 't minst eenige orde en regelmaat bevond, en die schets dan uit te werken. Hy beloofde my, te beproeven of hy aan mijn verlangen kon voldoen, en werkelijk gaf ons gesprek geboorte aan den ‘korten Inhoud’ van een nieuw Drama, in hetwelk de tooneelen uit het voorgaande fragment eenigszins gewijzigd hadden kunnen worden opgenomen, doch welk drama hy niet verder bracht dan tot op de helft van het Eerste Tooneel. Toen schijnt hem de lust ontzonken te zijn; misschien hinderde het hem, dat het hoofddenkbeeld van het drama niet nieuw was; misschien ook zag hy geen kans, om, gedurende vijf bedrijven, in denzelfden trant voort te schrijven, zonder zijn dichtluim te verliezen en zijn lezers te vermoeien. Het kan zijn, dat hy gelijk had in het niet toegeven aan wat misschien een onbillijke eisch van mijne zijde was. In elk geval wil ik het fragment van deze tweede proeve ter verheerlijking van 't huislijk geluk van den heer Dadelpracht niet aan den lezer onthouden. - Zy overtreft, in mijne schatting, de eerste nog in uitgelezen dwaasheid.
v. L.
|
|
Auteursrecht onbekend
