De spin Sebastiaan

[p. 159]

Het schaap in de dierentuin

Ha, die mus, zei het schaap in de wei.

Ha, dat schaap, zei de mus op het hek. Ik ben weer zó ver geweest vandaag!

Waar ben je dan geweest, vroeg het schaap.

In de dierentuin in de stad, zei de mus. En vol, dat het er was. Er waren wel duizend kinderen.

Is een dierentuin dan een tuin met kinderen, vroeg het schaap.

Welnee, dommerd die je bent, zei de mus. Een dierentuin zit vol met beesten, beesten in hokken en de kinderen, wel die komen om ernaar te kijken.

Zijn er ook schapen in de dierentuin, vroeg het schaap.

Ja-a-a, zei de mus weifelend. Ik heb er wel schapen gezien, maar ik geloof dat het geen gewone waren, ze hadden allemaal iets bijzonders.

Zouden ze niet eens 'n gewoon schaap willen hebben daar, vroeg het schaap. Ik zou het best interessant vinden om in een hok te zitten in de stad en door kinderen bekeken te worden. Probeer het dan maar eens, zei de mus. Nou, gegroet, en toen vloog hij weg.

Het schaap piekerde een poosje en toen opeens nam hij een besluit. Hij sprong over het hek van de wei en liep naar de stad.

Hij moest heel ver lopen en toen hij eindelijk in de stad was, viel het nog lang niet mee om de dierentuin te vinden. Hij vroeg de weg aan een stelletje kinderen, maar omdat hij alleen maar ‘beeh’ kon zeggen, verstonden ze hem niet en riepen ‘beeh’ terug.

[p. 160]

Maar ineens stond 't schaap per ongeluk voor de ingang van de dierentuin en glipte naar binnen, op zoek naar de hokken met schapen.

Hij kwam voorbij de kangeroes en de giraffes en de flamingo's en eindelijk, warempel, daar was een schaap in een hok. Nee, inderdaad, het was geen gewoon schaap, het was een Peruaans schaap, regelrecht uit Peru. En ernaast was een Afrikaans schaap, en daarnaast was een Marokkaans schaap. Toen al die vreemde schapen daar het gewone schaap voor hun hokken zagen staan, begonnen ze heel spottend te lachen. Dat was niet aardig, want per slot waren ze toch allemaal familie van elkaar, misschien wel volle neven.

Het arme gewone schaap slikte een traan weg en liep verdrietig verder, en overal waren groepen kinderen, die riepen: Kijk eens, een schaap, een doodgewoon schaap in de dierentuin. Och, wat voelde dat dier zich ongelukkig, hij verlangde zo naar de wei terug.

Gelukkig kwam er een oppasser aan, die het schaap oppakte en het naar de kinderboerderij bracht. En dat was werkelijk een hele verademing. Daar waren geen bijzondere dieren. Er waren heel gewone kalfjes en geiten en een heleboel andere gewone schapen.

Hier ben ik thuis, zei 't schaap, ging liggen en at een bosje gras. En nooit heeft het er meer naar verlangd om in een echt hok te zitten bij al die bijzondere dieren.