De spin Sebastiaan

[p. 52]

Meneer Hammes en de tijgers

Meneer Hammes was een rustige oude heer, die niet van lawaai hield. In de stad, waar hij woonde, was altijd lawaai, altijd auto's en ratelende karren en altijd mensen om hem heen, die schreeuwden en telefoneerden en tegen hem praatten. Daarom hield hij het niet langer uit en op een mooie dag ging hij weg. Hij ging meteen maar heel ver weg, naar Afrika, daar was het rustig. Hij ging er midden in het oerwoud zitten, bouwde een hutje van boomstammen met een dak van blaren, kookte tuttifrutti boven een vuurtje en was heel tevreden.

Er woonden in dat oerwoud ook een heleboel beesten. Er waren olifanten en er waren apen en er waren tijgers. Met de olifanten en de apen ging het best, daar was meer Hammes meteen goede maatjes mee. Maar de tijgers, die waren niet zo toeschietelijk. Ze kwamen met hun allen om het hutje staan, begonnen vreselijk te grommen en zeiden tegen elkaar: Dat wezen op twee benen ruikt lekker, we gaan hem opeten. Toen meneer Hammes dit hoorde, kwam hij naar buiten en zei: Lieve tijgers. Ik begrijp dat het jullie aard en gewoonte is om iedereen op te eten, die lekker ruikt, maar luister nu eens even. Ik ben niet zo lekker als ik ruik. Bovendien, als je me opeet, dan kunnen we geen goede vrienden meer zijn, en dat is toch heel erg jammer. Laat me leven, dan zal ik jullie altijd helpen, als je in moeilijkheden komt.

Afgesproken, zeiden de tijgers, want ze waren helemaal ontroerd van deze toespraak. En sindsdien wer-

[p. 53]

[p. 54]

den meneer Hammes en de tijgers buitengewoon goede vrienden. Zij kwamen hem iedere dag een bezoek brengen, legden hun koppen tegen hem aan en begonnen dan te spinnen als poezen.

Maar op zekere dag kwam de oudste van de tijgers, Harimau, hard aanlopen en zei: Meneer Hammes, o, meneer Hammes, er is een boze man in het oerwoud. Hij schiet tijgers dood. Hij heeft mijn neef al doodgeschoten en mijn oude tante heeft een schot in haar poot.

Och, och, zei meneer Hammes bedroefd. Waar is die man? Ik zal hem direct gaan opzoeken.

Hij zit in een ding, dat rijdt, zei Harimau en hij staat soms stil met dat ding op de Grote Open Vlakte.

Meneer Hammes ging direct naar de Grote Open Vlakte en vond daar een jagersman in een auto. De jagersman was speciaal naar Afrika gekomen om op tijgers te schieten. Hij maakte er haardkleedjes van.

Mag ik me even voorstellen? Ik ben meneer Hammes, zei meneer Hammes...

Aangenaam, mijn naam is Puttenbroek, zei de jagersman. Hij was bezig zijn geweer schoon te maken en keek alweer loerend in het rond, of er niet een tijger aankwam.

Tja, zei meneer Hammes, ik ben even bij u gekomen om over een netelige kwestie te spreken. Ik heb vernomen, dat u tijgers schiet. Mag ik ook vragen, waarom u dat doet?

Ik maak haardkleedjes van ze, zei de jager, en bovendien vind ik het dapper en moedig van me zelf om tijgers te schieten.

Luister eens, zei meneer Hammes. Hoeveel haardkleedjes hebt u al in uw huis?

Tien, zei meneer Puttenbroek. En mijn vrouw heeft ook al zeven bontjassen van tijgervellen.

[p. 55]

Is dat dan niet voldoende, zei meneer Hammes. Wat zou u ervan denken om voortaan eens neushoorns te gaan schieten?

Dat is eigenlijk wel een uitstekend idee, zei meneer Puttenbroek. Waar kan ik die vinden?

In Frankrijk, zei meneer Hammes. Daar zijn de meeste neushoorns van heel de wereld. Neemt u nu meteen uw auto en rij naar Frankrijk, daar kunt u net zoveel neushoorns schieten als u wilt.

Meneer Puttenbroek was heel blij met de tip. Hij reed in zijn auto weg naar Frankrijk en wuifde heel vrolijk nog eens achterom.

En meneer Hammes ging terug naar zijn tijgers en riep: Hij is weg, jongens!

O, wat ben je toch een goeie brave man, zeiden de tijgers. Hoe kunnen we je bedanken, kom eens gauw hier, dan krijg je een lik!

En ze gingen gezellig met z'n allen een beetje spelen in het oerwoud.

Onderwijl ging meneer Puttenbroek op zoek naar zijn neushoorns. Hij doorkruiste heel Frankrijk, maar heeft er nooit een kunnen vinden.

Wel heel zielig, maar misschien komt hij er nog wel eens een tegen.