De spin Sebastiaan

[p. 18]

De pannekoeken wedstrijd

Er waren in het dorp twee juffrouwen, die hele lekkere pannekoeken konden bakken, dat waren juffrouw Pins en juffrouw Dorregans. De een bakte ze op woensdag en de andere op zaterdag. Dan kwamen de mensen voorbij hun huisje, staken de neuzen in de lucht en zeiden: Mmmmm! Meestal gingen ze naar binnen en zeiden: Mooi weer vandaag, juffrouw Pins, en juffrouw Pins zei: Gaat u maar zitten, dan krijgt u een pannekoek. En zo ging het bij juffrouw Dorregans ook. Nu was er in het dorp een burgemeester, die veel van grapjes hield en bovendien veel van pannekoeken. Om beurten ging hij bij de twee juffrouwen pannekoeken eten. Het grappige was dan dat hij bij juffrouw Pins zei: Heerlijk, werkelijk heerlijk, alleen de pannekoeken van juffrouw Dorregans zijn iets vetter, als ik het zo zeggen mag. Dan voelde juffrouw Pins zich erg gekrenkt en het grappige was, dat de burgemeester bij juffrouw Dorregans zei: Hmm, de pannekoeken van juffrouw Pins zijn iets geuriger!

Zo ging het een hele tijd lang en de juffrouwen bakten en bakten tegen de klippen op en altijd kwam er de burgemeester, die het bij de ene lekkerder vond dan bij de andere en bij de andere lekkerder dan bij de ene.

Eindelijk zei juffrouw Pins tegen de burgemeester: Edelachtbare, wat zou u ervan zeggen, als we eens een wedstrijd hielden in het koeken-bakken. Wie het 't vlugste kan, en wie het 't lekkerste kan.

Dat is een prima idee, zei de burgemeester, ik zal

[p. 19]

direct mijn wethouders bij elkaar roepen. De wethouders vonden het ook een uitmuntend plan. Er werd een jury gevormd, weet je wel, dat is een paar-mensen-bij-elkaar-die-uitmaken-wie-het-wint, en op de 23e juli zou de wedstrijd worden gehouden. (Heb je 't nog niet in de krant gelezen? Nee? Dan lees je het nu.)

De burgemeester en de wethouders zaten allemaal in de jury en om zeven uur 's avonds zou het beginnen.

In de grote raadzaal van het stadhuis waren twee fornuizen opgesteld, en juffrouw Pins en juffrouw Dorregans, met schone schorten aan, stonden er voor, ieder met een pan en een teil vol beslag. Om zeven uur drie minuten riep de burgemeester: Klaar? Af! en daar begon het.

Twee enorme schalen stonden op de vergadertafel. Bij de ene stond een bordje: Koeken van mej. P., bij de andere: Koeken van mej. D. Daar werden de koeken opgelegd en de jury begon te eten. Het was zo lekker en het was zo veel. Ze aten en ze aten en ze aten, dan weer van het ene bord en dan weer van het andere. Eén keer was de suiker op; de burgemeester holde naar zijn vrouw om suiker te halen, maar zei eerst tegen de jury: Wachten met eten, tot ik terug ben!

De jury gaf voor iedere pannekoek punten: 10 was het toppunt van lekker, en o was natuurlijk afschuwelijk maar de koeken kregen allemaal een tien.

Er was een jongeman, die op een groot vel papier de punten moest aantekenen, en bovendien bijhield, hoeveel koeken de een en hoeveel koeken de ander had gebakken. De arme jongeman mocht zelf niet mee-eten, en daar werd hij zo balorig van, dat hij telkens vergat te tellen, en maar zat te snuiven en te watertanden. Toen ieder lid van de jury ongeveer vijfenveertig pannekoeken op had, was het negen uur. Nu waren

[p. 20]

ze uitgeput, ze konden niet meer en alle wethouders moesten naar huis worden gedragen.

De burgemeester ging in zijn ambtszetel zitten met een dikke buik. Hij haalde twee zilveren medailles te voorschijn en nam het papier aan van de jongeman, die de aantekeningen had gemaakt. Nu, uit dat papier kon hij niet wijs worden, er stonden alleen maar een paar woedende krassen op. Wat betekent dit, zei de burgemeester tot de jongeman, maar och, die was weg. Hij was boos weggelopen en had het restje van de pannekoeken onder zijn arm meegenomen.

De burgemeester wendde zich tot de twee vuurrode juffrouwen en zei amechtig:

U hebt allebei gewonnen. U bakt alle twee de heerlijkste pannekoeken die er bestaan op aarde. Sta mij toe dat ik u beiden het eremetaal op de borst speld, maar zet u dan gauw het raam open en gaat u astublieft weg, want ik kan geen pannekoek meer ruiken!

Dat zei de burgemeester en juffrouw Pins en juffrouw Dorregans waren zeer ontroerd over deze fraaie toespraak, ze schudden elkaar de hand en gingen met hun zilveren medailles naar huis.

Ze zullen nu wel weer iedere woensdag en iedere zaterdag pannekoeken bakken, maar de burgemeester is van plan om de eerste tijd niet te gaan, zei hij gisteren. Dat was ook alles wat hij nog zeggen kon.