Piër va Hanne

[p. 86]

Nao heem.

Ozze Hergod waor durch de weie gegange en woe-e gegange waor sjtonge de beum wiej groeëte bloomebokette te bleune. De blankitte en basterd-dikke luuëtete en glinsterete in de zon.

Went ozze Hergod get deet, da deet der duuvel 't 'm nao. Dè komt 't ovves, trok durch de dille en sjleepet 'nne lange sjwoere nivvel aate-nao. De ganse naat sjtonge de beum in dè nivvel wiej in 'nne komp water. Mit zurg en leed in de owwe sjtonge de luuj uvver de hage te kiekke nao der rowvroos. Ze zate: ‘Noe is de bluj a nuuks.’

Op der berg aove, waor nuuks bevraore. Diej laachete. Och 't Piërke lachet. Mè ze lachete te vreug. Der wink drieënet plutslich nao 't weste, sjot 'n sjoor rèèn oet de wolke en sjwong zich nao 't vreeslaok i. Van dao oet komt 'n kouw vreeze naat uvver de natte bluj. En 't waor och mit de kieësje op 'nne berg gedòa.

Noe waore ze allenei kontint. Ze waore sjtil de boere. Ze zunt dat gewend. Dat mer ginge laacht of ezoeë. Ieësj der litste daag van 't jaor kunne ze zage: ‘Vèr hent ezu en ezu väöl verdind.’

I g'ne herres houw 't Piërke op der sjteekop geplogd. Wens te hei in de dil sjtees en doe kieks nao aove.... dan is dao der sjteekop, en dao houw 't Piërke aate der plog gegange E loog gebaoge uvver der ploog. E gratsjelet en greiet en gong.

Me ka es me wilt aater 'n plog sjpatseere gòa. 't Haat 'r diej gunt gemuutlich en mit de piep aa aater der plog. Ze roope: huu en ju en da sjniejt der plog der leem of der mergelklei dat e vilt, wiej 'n sjnèè broeëd op 'n hand.

't Piërke loog mit zie ganse gezich gebaoge uvver der plog en wat e sjnèët waore klauwede en vonke vuur.

En wens te hei op der sjteekop ezu gees wiej 't Piërke, da mos te mieë wiej sjterk zieë, andesj sjpringt dich 't kooter uvver de klauwede en de sjting de hugde-n-i.

En doch sjtong hej i g'ne oethaot 't fiengste kòan, dik en sjwat en greun van de vittigheed. Dao is der berghoof

[p. 87]

väör bekand. Väör 't kòan en terref. Dat gift broeëd, woe-e-s te va laachs en terf, dè dich sjmilt i g'ne mond.

Mè noe komt i g'ne Juni, op 'nne nòdenoon e gewieter en 'n hagelsjoor. 't Wòad ezu duuster op de welt es went ozze Hergod a g'n himmel de sjlèèg hei toegedòa. Mit 100.000 sjmikke hagelet diej sjoor 't kòan en der terf a g'n èëd. Doew komt 't water druvver gesjpringe bergaaf en 't kòan en der terref looge in der leem en in der zand.

Wè noe, wiej der Piër va Hanne, va te väöre hat getild en gezaat: dat gift ezu en ezu väöl kòan per boender, dè kumt bedraoge-n-oet. D'r Piër va Hanne is sjtil en meu. E hat väör niks gesjraveld en geplogd durch de klauwede en der sjwoere mergelklei.

Noe is dat alles nog nuuks. Wat gift 't Piërke um kieësje, um kòan en terref. Wat gift e um der ganse berghoof. E hat 'm nit begèërd. E hei onde in der berg wille blieve. In zie wies-gekalkt huuske. Went e sjravelt uvver de gewande en durch de binnede, lupt 't ongeluk 'm nao. 't Sjleet 't kòan en de terref a g'n èëd, 't lit 'm de kieësje bevreeze. 't Wurpt zich op de keu en de pèëd en kumpt 'm nao nò g'n hoes i. 't Makt 'm de kinger krank e noe de vrouw. 't Marieke geet al monde gebaoge en wiej e versjlèëte aod wiefke durch g'n hoes. 't Vermagert en wet gèèl um g'n owwe en 't vel sjpant um i g'n haos. 't Waor ummer e fosj wirke vrommesj gewest. Noe gong 't gesjtoekke nò g'n kirk, wiej 'nne volle minsj. Mer 't gong en blef gòa. Dat is went de döktesj nit helpe, der intsigste toeverlaot. I g'n kirk! De ummerwèrende Hulfe. Dò geet 't hèèn. Dao sjteet 't; 't zet: dèr mot mich helpe.

't Houw der dokter laote kòame en dè zaat benao nuuks. E sjref get op en waor-e weg, ezu wiej de döktesj dunt, went ze 'n krenkde nit kunne heele en mer get opsjrieve: 'ns zieë, wat zal ich gève.... ich gèèf uch.... En da sjrieve ze mer get op. Dat kuns te drinke. Mer doe kuns 't och laote. 't Sjmakt nao nuuks. 't Ruukt nao knanieël.

't Marieke dronk en dronk middesieng en blef krank.

[p. 88]

Mer 't heel zich an de ummerwèrende Hulfe en zaat: ‘Ich bi wir hei, Modder Goddes, de middesieng hat nuuks genotst, dèr mot mich helpe.’ En went 't ezu bènet, da komt 't mit 't gezich ummer naoderbei. En went inge dich get vrugt en gans kot bei dich kumt, benao mit de naas in 't gezich, da gees te truk en zes-te: jao.

Ezu sjtong 't Marieke mit 't gezich tège-n-'t bild van de Modder Goddes en 't houw de heng op 't bild gelaat um zich vaas te houwe en nit te valle va sjwechde en ieëlend en ezu bènet 't. 't Zaat van alles. 't Zaat: ‘Dèr wit jo, Modder Goddes, dao is der Piër.... inne urme sjravelèèr...., dao is 't Sjenkske, noeteref i g'n sjoeël en dao is 't Piërke, twei jaor aod. Wat zulle ze aavange zonder mich. Ich vraog 't nit väör mich.... Dèr helpt ummer, zage ze.... en 't is noeëts gehoeëd, dat inge-n ongetruuëst van uch is voetgegange....’

Ezu bènet 't. Nit oet e book, mè oet 't hats. En de Modder Goddes holp.

't Piërke waor 'nne murge nao de jonge gegange i g'n sjtraot. E houw gezaat: ‘Ich bin 't meu.’ En wiej ze lank en breed houwe gepland, zate de jonge: ‘Da zulle vèr 't ezu dòa: vèr nème der berghoof en doe kums hej.’ Mer 't Piërke zaat: ‘Ich kom nit hej.’

‘Wat wils te da?’

‘Ich gòan onde a in der berg.’

En op 'nne murge, wiej de bloome blujjete en de väögel fleutete, dujjet 't Piërke de hoesdäör op, onde i g'ne berg, i zie aod wies huuske. E laachet. E hei wille zinge. Doew dujjet e och de däör op van der geestesjtal en maket e plaatsj. Doew gong e wir truk nao g'n berghoof. E dong d'r gansen daag nuuks. E zoot mer a g'n deuisj en kèëk de vinster oet en piepet. Mè wiej 't ovvend en duuster waor, zaat e: Vèr gunt. Doew gonge ze. Nit 't durp aaf, mer durch de wei, lants vauwere en sjtiegele en ezu komte ze i g'n hoeswei onde in de berg en durch g'ne kollef: 't Piërke, 't Marieke, de kinger en de geete. 't Piërke dujjet de geete in der sjtal. Ze gonge-n 't hoes i en 't Piërke zaat: ‘Noe wedde vèr allenei gezond. Noe zunt vèr heem.’