De kikker die zichzelf opblies en andere Middeleeuwse fabels

[p. 13]

De klacht van de pauw

Een pauw ging bij zijn vrouwe klagen:
‘Ik sterf,’ zei hij, ‘want het is niet te dragen:
de nachtegaal zingt zo mooi en zoet;
mijn zang is niet half zo goed.’
Ze zei: ‘Het verbaast me dat je klaagt,
want de schoonheid die jij draagt,
heeft veel meer uitstraling dan
de keel van de nachtegaal ooit hebben kan.’
‘Maar waarom,’ hield de pauw aan,
‘zingt juist hij zo aangenaam?’
Zij zei: ‘God doet nooit iets zonder reden;
hij besloot jou met bevalligheid te kleden.
Door zijn goddelijke wijsheid
ben jij ruim bedeeld met schoonheid.
De zwaluw is snel, jij ziet er mooi uit,
de nachtegaal heeft een perfect stemgeluid.
De duif is zachtaardig, de arend sterk,
de vleermuis doet 's avonds zijn werk:
dan vliegt hij uit
met onbedekte huid.
De haan kraait en houdt de wacht
tijdens de uren van de nacht.
De leeuwerik begroet het ochtendlicht,
zo heeft iedereen zijn plicht.’

Beperkte eenieder zich maar tot
de gave die hij kreeg van God.
Maar menig mens begeert, net als de pauw,
meer dan God hem geven wou.