De kikker die zichzelf opblies en andere Middeleeuwse fabels

[p. 11]

De vos en de ooievaar

Een vos vroeg een ooievaar
te eten - een hoffelijk gebaar.
Hij goot wat pap, dun en schraal,
in een platte, ondiepe schaal.
Zoetgevooisd en minzaam
moedigde hij de gast tot eten aan.
De ooievaar wilde beginnen
maar kreeg met zijn snavel niets naar binnen.
De vos was des te sneller klaar
en hongerig vertrok de ooievaar.
De volgende ochtend wenkte hij Reinaart:
‘Gisteren was ik gast, nu ben ik de waard.’
Hij was uit op wraak, dat bleek algauw:
de maaltijd zat in een kruik, smal en nauw.
De ooievaar had zijn zin,
de vos kreeg zijn neus er niet in.
Zelf at de ooievaar met veel vaart
en hij riep: ‘Eet toch mee, Reinaart!
Jij liet me zien hoe ik dit spelen moet;
wat vind je, doe ik het goed?’

Waar kwaad wordt betaald met kwaad,
worden beide partijen geschaad.