Heidelbergsche catechismus. Zondag 1-4

[p. 516]

Aanvullingen en errata.

Bl. 13, regel 6 v.o. staat: ‘bòven-aan’. Lees ‘bòven-aan¹)’.

Aan den voet der bladzij invullen deze noot:

¹) Harum in extremo margine II, in supremo vêro Θ legebatur intextum. Atque inter utrasque literas, in scalarum modum, gradus quidam insigniti (inscripti) videbantur, quibus ab inferiore ad superius elementum (ab ima ad summam literam) esset ascensus. Boethii, De Cons. Phil. ex ed. Vulpiana in usum Delphini, Londini, Valpy, 1823, p. 66.

Bl. 46, regel 15, v.b. staat: inhoud. Lees: inhoud¹).

Op deze bladzij toevoegen als noot:

¹) De uitspraken ontbreken niet, volgens welke ook naar Osiander's meening het geloof Christus tot inhoud heeft, en wegens dien inhoud ons rechtvaardigt. Maar telkens blijkt, dat die inhoud de Christus is, die in ons woont.

Bl. 75, regel 11 v.o. staat: ons de wet. Lees: ons in de wet.

Bl. 92, noot 1, regel 5 v.b. staat: anders houdt het zien op. Daarachter invullen: (vgl. Serge Boulgakof, vertaling C. Andromikof, Du Verbe Incarné, Agnus Dei, Paris, 1943, p. 89: ‘par l' examen de Ses oeuvres’).

Bl. 94, regel 11 v.o. staat: vewerpen. Lees: verwerpen.

Bl. 106, regel 15 v.b. staat: Rom. 7:25. Lees: Rom. 7:23.

Bl. 111, regel 9 v.o. staat: al. Lees: als.

Bl. 131, regel 6 v.b. staat: eenr. Lees: eener.

Bl. 134, regel 11 v.o. staat: schijnbbare. Lees: schijnbare.

Bl. 136, regel 3 v.o. staat: toe, Lees: toe),

Bl. 157, regel 2 v.b. staat: Rom. 3:22. Lees: Rom. 3:23.

Bl. 176, noot 1, laatste regel, achter ‘met name 72’ invullen: En K. Barth (K.D. II, 2, 1946, 369/7) verwijt ten onrechte aan de gereformeerden, dat zij in door hem genoemde gevallen hetzij aan de ‘kenmerken’ als ‘kroon-getuige’ een eerste-rangs-waarde toekennen boven de beloften, hetzij de getuigenis der werken losmaakten van het geloof (zie boven). Het eerste verwijt grondt hij b.v. op Dordtsche Leerregels, V.d. D, V, 5, waar de ‘kenmerken’ eerder genoemd worden dan de ‘beloften’; alsof een ‘terug-redeneering’ vàn effect tòt grond, vàn signum tòt dictatum, waardebepaling inhield, en alsof de ‘belofte’ als ‘getuige’ (!) werd geëerd naast een ‘kroon-getuige’.

Bl. 225, regel 3 v.o. staat: rekenen. Lees: rekenen³).

Op deze bladzij toevoegen een noot 3:

³) Hij is lang de eerste niet. Een andere bekende onderscheiding is deze, dat ‘beeld’ zou zien op den mensch naar de ‘inwendige zijde’ (eeuwigheid, onlichamelijkheid, onbedorvenheid, onsterfelijkheid); en ‘gelijkenis’ op 's menschen gedrag (mores, gewoonten). Zie o.a. Odon Littin, Sommes Théologiques Fragmentaires, in: Mélanges Auguste Pelzer, Louvain, 1947, p. 99.

Bl. 229, regel 17 v.b. staat: mens. Lees: ‘mens’.

Bl. 235, noot, regel 4 v.o. staat: Esoentialis. Lees: Essentialis.

Bl. 295, regel 1 v.b. staat: Gods, Lees Gods:

Bl. 318, opschrift boven de pagina, staat a.h. eind trait d'union. Deze woorden moeten worden geschrapt.

[p. 517]

Bl. 322, regel 9 v.b. achter het woord ‘dientengevolge’ invoegen:

Wie daaraan niet denkt, loopt gevaar, Gods eisch geen andere beteekenis toe te kennen dan die eener toekomstbeschrijving. Maar praescripties voor te ‘maken’ toekomst zijn geen descripties van ‘mogelijke’ toekomst.

Bl. 338, noot, regel 3 v.o. staat: ὰ. Lees: ά.

Bl. 339: noot, regel 5 v.o. staat: sec., Lees: sec.

Bl. 340, regel 12 v.b. staat: gestraft. Daarna invullen: ‘Met’ is heel wat anders dan ‘om’; die voorzetsels kùnnen samen passen, maar behoeven het niet. En,...... altijd behouden ze hun onderscheiden beteekenis.

Bl. 350, noot 1, staat: 269/7. Lees: 369/7.

Bl. 361, regel 18 v.o. staat: kleiner voorgesteld, dan wanneer. Lees: kleiner voorgesteld dan hij is, wanneer

Bl. 363, regel 11 v.o. staat: het’. Lees: het. Volgende regel staat: gezindheid. Lees: gezindheid’.

Bl. 364, regel 14 v.b. staat: art. 14. Lees: de Leerregels.

Bl. 370, regel 11 v.o. staat: tweede. Lees: eerste

Bl. 429, regel 15, v.b. staat: gebleven, Lees: gebleven¹).

Op diezelfde bladzijde invullen als noot 1:

‘In de psychiatrie leidde de behandeling van den geestelijk zieke als onverantwoordelijk tot verergering in stee van verbetering van zijn toestand. De moderne therapie rekent weer met zijn verantwoordelijkheid, al is die bij den zieken mensch beperkter dan bij den normalen’, Ph. Kohnstamm, Mensch en Wereld, Amsterdam, 1947, bl. 136’.