De andere namen

(1974)–Bert Schierbeek– rechtenstatus



[pagina 145]
[XVI] er groeide geen plant meer er lagen ontwrichte hopen steen en een welsprekend fossiel een bed voor niet aanwezige mensen er waren geen graven meer muziek zo ook ik klonk ik ontving een brief een nieuw gezantschap geopend de vrouw van een vriend krijgt een kind de geest ademt zacht over het vruchtwater in de steen kraakt groei een rots wentelt zich aan de horizon tot strandzand het zand komt naderbij met stofbrillen olie legt zich op het water een reddingsboei daalt neer in een vogel eeuwige vrede zij u lieden wees niet bekommerd de boei legt zich als huis ter aarde de aarde staat stil in zich zelf het huis opent een raam het raam zegt het woord na in het woord woont het kind het kind zegt ja dit is weer een begin het begin gaat door en doet het raam dicht het kind wiegt in het woord de vrouw van mijn vriend slaapt voor de open mond van het kind mijn vriend staat voor het raam het raam zwijgt de toekomsten wisselen in de wind van gestalte de wind wordt wolk en slaat om de rotsen het regent de moeder ontwaakt opent haar borst en voedt het kind voor het eerst zegt mijn vriend ik eet uit een automaat een broodje en steek daarna een cigaret op de rook staat neon tegen de muur drie dromen gaan voorbij in een claxon
[pagina 146]
dit is de Leidse straat dit de Avenida de Liberdade en dit de Plaza de Colon en hier de Mariahoek 2 in Utrecht en Mezz Mezzrow is in Parijs en streelt Panassier en beide vloeken op bebop beiden zijn jong geweest er is een ontmoeting gemist mijn vrienden zijn elders ook uit of weer thuis zij schrijven niet Eulan en Jan zijn in Londen Jan bakt daar taarten Eulan leest in haar oerwoud waar zij ontstond de weg terug ging en intellligent zo mooi aan de hemel op een stoel in een park zij sprak wonderlijke getallen uit over mij Jan zweeg en bakte een ornament You can live everywhere but never at the place where you are zei hij ik vertelde iets over een gans met een rood jakje ik dacht ik schrijf altijd hetzelfde en niet in zand mijn vriend stond nu voor het raam en hield het gevoede kind dat niet kijken kon het ziet nog niet zei de moeder van het kind de vrouw van mijn vriend na drie weken staat er zon op de horizon na drie weken in Londen heb ik als bakker veel geld verdiend zei Jan Eulan knikte na drie weken vacantie zei een man die voorbij ging ben ik terug de vrouw knikte de vrouw die naast hem liep dat is lang zei zij zacht na drie weken vond men het lijk van de zoon stond in de krant hij wilde iemand redden zijn vader die te water raakte dat was in Lyon na drie weken wat er leeft en sterft en heroïsch van het ik is na drie weken ontwikkeling uit wat is
[pagina 147]
in de lijn der niet te lezen artikelen is de wil afhankelijk van het mooie dier dat hij is in geschrift en afbeelding uit de opgestapelde voorwaarden en de overeeuwse vermoedens van omschrijvende gissingen binnen het automatische schrift der tijden waarin niets verloren gaat en het deel tegen tegendeel woont onder strakke koepels heldere uitvoerbaarverklaringen zonder dat de verzoekschriften duidelijk waren omschreven houdende wat ligt binnen de voorwaarden der artikelen het wetboek der tijd is moeilijk te lezen soms spreken de aardlagen wel maar de druk is moeilijk te meten en wat er aan mineralen te voorschijn komt wordt verbruikt de aanvulling wordt meestal verzwegen er is een moraal verscheidene voor op de aarde voor binnen-in geldt geen de belanghebbende partijen applaudiseren voor het mooie dier deurwaarders gaan rond met de dwangbevelen sierlijke handtekeningen spelen roulette op blank papier mijn vriend legt het kind te slapen erfgooiers staan langs de kant te kijken en houden de collectieve wacht wakker van geslacht op geslacht dat geweten de naam draagt en met de zwepen der ootmoed geploegd en tot valse gebeden gedwongen via burgerlijke rechtsvorderingen om gehecht te worden de erkenningen liggen te wachten het mooie dier tekent filmische waanbeelden op de huid van het kind het kind kan nog niet lezen bloedverwanten leggen de lopers uit en vieren feest de oudste zit in een trein en komt nader over een lange weg zij is oud zij is bij het kind zij leest zacht voor zich heen wilsbeschikkingen zij schrijft morsetekens tegen het raam geen buitensporig verzoek uit de kracht van wat geboren is zij zet een schutting vol heelmeesters om het huis dat zij nadert zij kent de vrouw in de vrouw die baarde er is geen raadsel zonder woorden de zoon krijgt een zoen voor het raam het kind wordt bekeken
[pagina 148]
een goed kind zegt de oude vrouw ook zes pond net als jij over de wereldzeeën varen lijnboten heen en weer en zetten tekens uit over de boten vliegen lijntoestellen en laten de tekens neer er wordt gecorrespondeerd in het kind gaat het mooie dier langzaam wonen met licht binnen drie weken de ogen gaan open binnen de voorwaarden de moederhaven lacht vol gouden hoorns ik zit in een bioscoop en zie het wereldnieuws van hogerhand wordt een schip te water gelaten het electron ontbolsterd tot de pit er wordt een revolutie gevierd in Zuid-Amerika de Paaseilanden hebben zich onzijdig verklaard zij voelen zich te water er ontstaan grote vermoeidheden binnen het materiaal die zich onzichtbaar ophopen tot de scheiding der delen in kristallen begint plotseling voor menselijke waarneming zonder overgang en alles breekt speciaal onder grote druk en temperatuurswisselingen waaraan het voortdurend bloot staat ontstaat deze kankerlijn der afbraak die eens een raadsel was binnen het ongeluk maar nu gemeten wordt na de proeven en tot nieuwe hypothesen mag leiden van het verbruik en gebruik eveneens binnen het menselijk lichaam waarin het zelfde raadsel woont sinds de stof het leven herkreeg en zijn eigen dood kan bouwen zo ook in de levende mens binnen voortdurende druk op zelfde delen en overgebruik van zelfde organen ik zag het nieuws en ik zag de wereld waarin geboord werd en die vertrapt werd en ik zag uit deze wereld een kolom van wraak en weerstand opstaan en ik dacht dit is de kanker der aarde eens een vulkaan maar hier veranderd van gedaante tot gapende mond van verslinden van al wat mij bewoont deze aarde dit lichaam van mij dat de bek spert en het vuil zal vreten dit deze mijn mond hoorde ik schreeuwen door het nieuws van menselijk doen hierna komt de hoofdfilm vol fraaie voiles in technicolor alle toeschouwers zoeken een uur lang een uit de wereld heeft gestalte gekregen in een dagdroom zei mij een man men zou kunnen rijden op de rug van het Zijn dacht ik de nachtdroom wil haar vernietigen vervolgde de man de dagdroom dacht ik is een mooi uurwerk in de tijd en de tijd staat te lachen en wordt psychiater
[pagina 149]
zoeken naar wat er in de mens omgaat in de jungle van de geest in het gedierte van het lichamelijk oerwoud wij zoeken naar alle mogelijkheden binnen de stof zei de man wij hebben tegenover de stof een goed geweten dacht ik nu bestaat de stof niet meer zei de man verder zij is energie dwz ziel men dacht haar zonder ziel dacht ik nu moet de mens nog met een goed geweten tegenover zich zelf komen te staan tegenover alles wat in hem werkt en woont en gestalte kan krijgen en men zou kunnen paardrijden op de rug van het Zijn dacht ik ik spreek uit dat er geen oordeel mogelijk is ik spreek uit dat de mens zonder oordeel niet kan maar er staat geschreven in heilige boeken: de mens zal zich geen gesneden beeld van de godheid vormen de mens heeft nog niet anders gedaan de mens heeft geleefd tot nu toe bij amputaties bij besnijdenissen die heilig heetten het uitsnijden der mogelijkheden ik erken deel en tegendeel er is bij dit weten geen gesneden beeld te maken en ik denk aan de geamputeerde eenheden op aarde die daar zijn over de werelddelen en zich hebben in hinderlaag gelegd in koude poolnachten in grotten van ijs of binnen de vochtige dekens der tropische wouden in veel woekering en tegen de stenen van verschimmelde tempels in Malakka en Birma met de amputeermessen in de hand en een geheel China voor ogen en verdedigd dit alles tegen de blanke man die deed wat hij overal deed en leefde uit de opengebroken havens zonder een hart in het achterland en nu zijn de aarden mannen opgestaan en hebben zich een leider gekozen in China en heel Azie en niemand heeft een gesneden beeld voor ogen behalve waartegen vermoeide krijgers het hoofd laten rusten omdat de steen der eeuwen koel is maar het hoofd weet niet en het hart gelooft niet in de kracht van beschimmelde steen en bemoste goden missen alle overredingskracht van gefilterde radio of televisiegebaar
[pagina 150]
door alle windstreken heen wordt de kaart veranderd en waar de aarde haar eeuwige geheimen prijsgeeft daar staan de mensen elkaar te verbranden een heilige oorlog de offerblokken hoog opgericht aan alle horizonnen het einder van ieder mens wordt geslacht er staan mystieke rookzuilen tegen de hemel de ladders waarop men binnen treedt en wat het hoofd van Jacob droomde tegen de steen men moet een fijn oor in het ingewand hebben zeker er worden kinderen vermoord en planters aan palen gebonden en de keel afgesneden en Jacob droomde tegen de steen een ladder omhoog tot in de hemel een goedemans diagram Jacob had ook wel eens een broeder bedrogen er leggen zich vreemde vaandels uit door het oog van alle mensen de wond staat in het zicht vanwege de onmogelijkheden die opdoemen en Balzac heeft zijn leven lang gewacht door alle vrouwen heen op zijn geliefde toen zij kwam was hij bijna dood de mens wordt in zijn dromen amorf en treedt uit zijn vorm van dagelijks oog en zet een beeld om zich heen waarin hij de versierselen aanvaardt uit de onwezenlijke hand van hetgeen om hem heen bewegingen in hem doet tot over de huid en het raam geopend staat hij te turen over de rivieren waarin de schepen episcopenlicht dragen en het gezang der Sirenen een toverkleur geven omdat geluid alleen niet een maat voor alles is wanneer de ogen door het donker roeien en wel de keizers van oudsher zien zoals ik triomphbogen van Hadrianus zag midden op de weg in Spanje waar hij eens woonde een hoge residentie de mozaïken staan niet stil der historie wij hebben ze wel uitgelegd in musea en in modern cement gegoten wij hebben ook de middernachtzon uitgemeten en de rotaties stilgezet binnen kleurenphotos en duizenden ambtenaren belast met de opsporing der beweegredenen waarin opgenomen de aberraties van het menselijk oog vol overgangsbepalingen en het jachtrecht uitvoerend zeker zij doen dat overal ter wereld
[pagina 151]
de orkanen leven onderhuids op en zetten dichte mist om ons heen als natuurlijke gifgassen en wij vinden steeds nieuwe maskers uit en het woord dient als zeef geheel moraliter maar het oordeel staat machteloos in alles want iedereen heeft gelijk voor zich zelf en ongelijk voor de ander dit zjjn de maten die niet meer meten en zich eindeloos door de schatting bewegen en mooie bouwwerken oprichten of kinderen in militaire pakken steken om hen het schieten te leren of de kranten vol leugens zetten en mooie photo's van heel mooie vrouwen van filmsterren en zo bittere rijst op de iris van het zijn plaatsen en mannen en vrouwen uit de slaap houden nog meer dan een oorlog en plannen gaan zich zelf uitdenken en voltooien tot ieders verrassing die dacht dat hij gevonden had omdat het besef van niets staat stil en zo oud als de wereld maar ieder mens weer geleerd moet worden binnen de wonderlijke bewegingen in zijn eigen figuurlijke wereld zo lees ik dat ieder nu het uur van zijn dood kan bepalen en dat Sylvie Paul in Parijs de eigenares van haar hotel heeft vermoord en dat een bekende tragédienne door haar geliefde vergiftigd is en ik lees ook de brief die de Ofri mij eeuwige rivier mij schrijft in het hoekige schrift van gevoel langs de bakens van haar ogen getekend in rood op wit papier dat zij van mij houdt dat ik altijd door haar stroom ik zit nu aan de Taag en herken vele beelden en zie kinderen aan vreemde tafels eten waarin zij verhalen zien wat gezegd moet worden uit het raadsel der verhoudingen van de vader en de moeder en toch zo schreef mij de rivier waarin ik zwem en ook de Taag het land uit krijgen zij wel wat zij nodig hebben iedere dag een warm hart op hun bord het is een faience van grotere en kleinere drama's men glazuurt en schildert en zet alles in de oven en het vuur gaat zijn gang met de kleur als ik niet alles zag dat het mogelijk was en meer Moor was en sterk in het zwaard stond om te geloven in de kracht van de hand der executies dan zou alles anders lopen in de détails maar ik hoorde zingen in een donkere straat van Lissabon de Rua de Miseri-
[pagina 152]
cordia waar de avond duister staat in de keel van een vrouw tudo isto existe tudo isto é triste tudo isto é fado een nieuwe mythologie oprichten een nieuwe mythe leven in de aderen der anderen dit is het valse oog de haven stond open in het zwarte silhouet van een schip het vertrok met heiligen aan boord het schip heette Columbus de Amazone rivier wentelde zich onrustig in de loop van haar slaap enkele culturen gaven bloed op en zeiden vrome gebeden de kruisen werden overgebracht de maskers opgezet en oorlogsgezichten geverfd de paal taboe stond in het midden zie deze vrouw die mij schreef en zo juist de woorden spelde in mijn hart is een vrouw die uit zich zelf nauwelijks stroomt maar in zich een vreemde draaikolk van tortuur gaande houdt om niet uit te hoeven naar de slagvelden wèl voortdurend bouwt aan haar knieval voor het fraai geornamenteerde altaar waarin het woord onder bloed ligt en microscopisch bekeken een kleine kosmos weggeeft ook in haar waarin ik het landschap mijzelf heb gesticht een goed dat eeuwig is en haar muren zal geven omdat er enkele bergen in liggen van hard steen nee niet samenwonen zei de vrouw ik krijg van die liefde weinig fluisterde de man tegen het donkere gat in zijn hoofd daarin groeien exotische bloemen nu zei zij en streelde de kelk mooie papaverparfumerieën en een afstandmeter voor warmtegraden binnen de generaalssleutel die de deur naar de mayastenen opent waarin ook Theophrastus Bombastus Paracelsus van Hohenheim woonde de martyr en charlatan met de jaarmarktsvoeten de weldoener der mensheid binnen de duistere schriften van zijn pantheistische boeken der genezing zoals de zwam op de boom des levens groeit niet zo samenwonen fluisterde vrouw de een ten koste van de ander een duister gat in zijn hoofd met mooie voorstellingen zei de vrouw
[pagina 153]
diepe binnenoor vegetaties die astroloog van de hersenschors worden o grote rivier verlaat mij nooit bad de man ik ben de tendens der eeuwen de dubbele zin van alles wat vergeten werd in de historie en ook wat Hernando de Cortez na 1519 verwoestte in Mexico de hoofdstad Tenochtitlan op palen gebouwd midden in zee men at daar toen reeds chocolati als pudding deze Azteken hadden rekenkundige zin en het grondtal 20 je was twintig o grote rivier toen ik voor het eerst je wateren proefde zij geloofden in machtsverheffing en hebben de nul uitgevonden twintig is een mooie leeftijd zeggen de handlezers met vloeibare Ambra ben je vermengd, liefste en herinneringen aan de jeugd de bouwakker der aarde vol beweeggronden waarop ik loop nu nog met een groot oor geopend naar binnen en mij uitzettend tegen alle wanden der mensen om mij heen die ook in mij gaan en zonder genade gaan roeien in plompe boten om een riem geluk te vinden maar mijn oor hoort jou en wat er gaande is ook vlak onder je huid die mij zo maya is en georganiseerd tot een prachtig benen mes waarmee de priesters het hart uitsnijden en eerbiedig plaatsen aan de voet van de godheid een huis vol goud vroeg Pizarro ik heb mijn hart binnen de stroom gelegd van wat is ook jij ik weet dat in de mens niets kan sterven dat geest geworden is ken ik ook jij Raffael heeft eens gezegd, liefste: Om een mooie vrouw te schilderen moet ik vele vrouwen voor ogen hebben en daar het mij aan modellen ontbreekt schilder ik uit de fantasie Raffael heeft mooie vrouwen gemaakt de grootste gemene deler van het schoonste wat is het allerschoonste? ook jij o Ofri vrij van iedere bijdaad? zonder psychose als een nachtegaal met muziek in de maan? ik bedoel gewoon een stille nacht maar ik ken de afwijking der lijnen in lippen en mond gezien het geheel
[pagina 154]
ik ken wat het unicum maakt buiten de regel ik ken het monster dat staat met een mes van zijde ik ken de uitspraken binnen het bloed ik ken de mengtoestanden van vraag en antwoord ik weet waarom de schurk Pizarro Atahuallpa doodde niet het huis vol goud Atahuallpa was een moederland vol ogen Atahuallpa moest dood het ogen licht zag alles en had verbinding met Pizarro die een te nauw hoofd had en geen goud en de adem afgesneden werd een telepathisch drama een dynamische lettermuziek zonder einde moet ik schrijven in de grote rivier die mij bestroomt en oost tot west en hoog tot laag maakt en geen indifferentie meer kent ik ben een exorcisme en een katharsis geen bespreking maar een libido vol orakel en geheimtoestanden een verborgenheid vol openbaringen van wat gaande is het kerncomplex van alle neurosen de droomuitlegger aan de golfslag der duisternis een mooie zee vol fosfor en het hart op de tong van een ander een bewustloze slapende voorstelling van Leibnitz een onderreële materie een boven reële ziel een edel gas

Vorige Volgende

[XVI]