De andere namen

(1974)–Bert Schierbeek– rechtenstatus



[pagina 13]
[II] en ik voerde met het woord alles vlot in de ankerkuilen van mijn ziel en liet kluivers uit en wierp zalmzegens om mij heen, maar het mes dat ik altijd draag in iedere lach sneed zwaaiplaatsen open binnen een dicht huis de blinde muren van mijn hart en wie er binnen kwamen wilde ik rood overtuigen maar het bleef een vaal groen met grint in de stem en dempers op de romplichten de doorgravingen gingen niet door en mijn eenheid sleepte zich door dikke fluitende mistseinen alsof er geen dag meer bij kon toen was het ook, zei de man, dat het mij niet meeviel in de buitenhavens en ik de hel verlichte of ook wel de schaduwaangedane gelegenheid zocht binnen de begrensde riviervakken die sommige harten eigenzijn en idioom worden in ieder die binnengaat: persoonshavens aan de linkeroevers die de rechter niet ziet en dan zit je daar als een water dat tegen de bergen opstroomt en vette gelaten verschijnen en vertellen uit de lerenlappen van hun lijf wat er had kunnen wonen als ze de huizen hadden weten open te houden... nu ben ik een gekoppeld vlot hoorde ik gieren in 't jamajka in en lees de piktsjur poost en zie de feks of laif om me heen van have a fag of have a fuk en wat er dan schreeuwt onder de huiden en opstaat tegen de muren en weg wil dat geven de ogen ruim uit de schoot... ik ben je niet vergeten zij zegt dat zij mij niet vergeten is en ik weet het nog ook een sintelpad onder een scheve maan en het was in mijn rug en mij ook overal nee, niet vergeten je weet wel mijn ogen zo groot ga maar liggen lieve wij lagen en hielden een mes boven het oog dat mes was de angst, zei zij ja: zeven vogels in de herfst maakt nog geen hand mij liepen pluizen over de tong ooooh / een zalmzegen met vaste spil / er woont kornoelje hout in mijn hart, lieve, zei hij ik zet kanalen op / o geef het woord een hart in de keel / / laat ons niet isolaat /
[pagina 14]
ik heb mijn woning geheel overhoop gehaald en zag tandfilms draaien die de lach versomberen en let op de haren stond er dan of herensinglets of charmeuse damescombines of het weer blijft nog net als de komische cascadeurs en slangenmensen of de parijse poezieën van mouwen als zuivere wassende manen en de dunne tailles en het manderijnenkraagje en het bewijs van afgifte en de huishoudkoelkasten of de huwelijken enzovoort... de grote vleeslade kan geheel weggenomen worden, zeker en kijk naar de afwerking open die deur!! een hartelijk meisje uit de maan een simpele onbedorven jongen zeker ik weet het nog ik ben het niet vergeten, ik heb graan in je gestookt, zei de man en zijn vrouw liet hem vermoorden, zij liet de kellner door de achterdeur binnen om wildebeest te spelen en landzaad te zaaien en verbeterde toverlantaarns op te stellen en zij beoefende de kunst om de tijd naar de schaduw te bepalen tot een zuivere schrijfzucht haar overviel en tot netelplant zij werd... zie ik zou jullie geestgrond willen zijn, want de moeder woont onder deze aarde en onze voeten lopen op haar en zijn panisch van het brood bevangen dat de mond doet zeggen: vandaag wordt iedereen berecht! maar ik weet dat er soms grote en dikke en zachte mantels opengaan uit de aarde die zich om de blote schouders van een man en een vrouw leggen en hen de brandende kaarsen al in de hand hebben gegeven en heilige vitrines in hen openzetten en het leven dat geven wat het in wezen heeft dat van de koningen die runenschrift op hun hoofden dragen, geen boeken lezen, maar met één gebaar van hun handen het zevenhart bloot leggen en een openbaring in de ruimte slaan zoals het schrift is op hun hoofden... een ongeschreven droom die het leven door alle levens houdt een merkteken dat geen wereld ooit heeft verstaan en waarnaar te zoeken zij meende dat het tevergeefs was zo dacht zij gemakkelijker om de rookpluimen der nijverheid op te zetten en het beeld dat wroegde te verduisteren van dit is onze wereld de wereld van ons die wij gemaakt hebben en waarin wij graag sterven... maar die de mantels dragen en hun gang tertiair en bovenwinds gaan staan vlammend op de rookzuil als offer, zij zijn de koningen die niemand ziet en allen met schrik bevangen zij lezen hun rijk uit hun blanke handen ik lees zo zei hij tegen zich zelf alles uit het wit van mijn hand dat is een kosmische ruimte
[pagina 15]
ik kan er wonen ik zou in je hand willen wonen, zo zei zij hij keek en zag BV - beata virgo, gelukzalige maagd ik ben wel een strandwoud zei hij hij keek opnieuw en hij zag achter haar hoofd de mangrove groeien mijn moeder zei zij had een wortelboom in haar huis dat is: een mangrove lieve ik was je wel een woordenboek en wat er geweten kan worden ik verzamelde je dromen en droomde ze je van de trap op en af en de straten te nauw voor de auto die kwam en je voeten op rood en het kindje dat naast je bed kwam staan en de foeten die vielen waar je ging en wat er uitstond aan roodslagwerk in de nacht of de lach in de glazen kistjes die je zag bewegen niets dan een mond met een klakkende tong en wat er stond op sterk water binnen de stolp van een voze halsomklemmende hand, levenloos en zonder genade waar de schreeuw om schrilde uit de nacht van je tong... ja, zei de man, Artemisia kende haar gemalin Mausolus en wat hem bewoog in het zweet van duistere nachten, vogelbevlogen en uitgewoond... zij schonk zijn graf een Mausoleum en kerkerde zo de nacht in die zonder genade is voor ieder mens voor man en vrouw en daarom is de samenleving een kerker die de ruimte een vat geeft om in te wonen met wanden ondoorzichtig en wetten die niemand ziet de vijfde betekenis van ‘psyche’ is: grote tussen twee stonders draaiende spiegel mijn eenzaamheid is mij vaak een zwart gat in een heldere dag vol wartaal die mij magisch maakt in het eenvoudigst handelen aldus: omdat ik geen slecht nieuws meer wil, krab ik mij zes maal mij zes keer krabbend vermijd ik mij het slechte nieuws kent gij mij??? in staat van de heilige geest! het laatste woord ‘wie kent mij, ik ga op reis’ mijn hart is gestolen en gaat niet mee in staat van de heilige geest over de weiden toen zat ik zei zij daar zei zij zodat hij mij zei zij niet zag zei zij het mes dat ons allen de keel afsnijdt, een stenenpad om tot de tekentafels te geraken en driemaal de zevensnaar van liefde tokkelend met de hefbomen der wreede vermoedens omtrent een hart dat een houten hoofd op de lippen draagt en opzet in de ziel van onschuldigen
[pagina 16]
op termen van gevoet van gelijkheid zei zij zij is iets anders dan ik voel, dacht hij het is iets anders dat ik voel, dacht ik ik voel mij al het andere anders en alleen 5 cent denkgeld voor iedere seconde!! mag ik je de rumba in je lijf dansen? en het mes en lachen omdat ik mis in de pest van het andere geloof en de mis zal ik de wissel overhalen en je blik verzetten? en snijden je bent een engel, zei hij verzegelring wat ik van je denk te zijn curatele?

Vorige Volgende

[II]