't Volmaeckte en toe-geruste schip

[p. 122]

Roemvaersen op 't volmaeckte schip, van den lof-waerden schipper Willem Schellinger. Stemme: Blaest nu op mijn brant trompet.

1. BRalt nu uyt mijn helle keel,
Dat het klinckt in yeders ooren,
Om Schellingers lof te hooren;
Wantdie Helt die is te eel,
Dat men hem geen eer sou dichten,
En uyt galmen met geluyt,
Die een yders oor verlichten,
Van het Noorden tot het Zuyd.

2. Komt dan ras ghy snelle faem,
Doet sijn lof in 't Oosten draagen,
Keer dan weder met u Waagen
Naer het Westen toe bequaem,
Om dees Helt sijn roem te geven,
Met der haest de Werelt door;
'k Wensch dat hy noch langh mag leven:
Want hy wijst ons 't rechte spoor,

3. Door den hollen Oceaen,
En de wilde woeste baaren,
Leert ghy de Stuurluyden vaaren,
Datse zeylen onbelaen;
Om door Klippen ende Stranden,
Niet in haest te zijn verrast;

[p. 123]

 

Maer op 't spoedighst te belanden,

 

Daer het haer te reyse past.

 

 

 

4. Die dan eens u Boeck door leest,

 

Vint veel stof om u te prijsen,

 

Want de wercken 't vonnis wijsen,

 

Datter noyt voor u geweest

 

Noch oyt komt, die een bequamer

 

Schip sal maaken, na de maet;

 

't Welck de Zeevaert aengenamer

 

Uyt druckt, in den hooghsten graet.

 

 

 

5. Wy kunnen Schellinger fris

 

Na sijn waerde niet waerdeeren,

 

Noch hem na sijn daet niet eeren:

 

Ja al quammer noch een tris,

 

Die hen al tot Dichten stelde.

 

Daerom segh ick tot besluyt,

 

Het sou by dit Boeck niet gelden,

 

Daerom ick het Dichten stuyt.

 

 

 

Al sie ick voor my heen, dees' twee Fregatten gaen,

 

Ick kom noch evenwel met 't Bootjen after aen;

 

Al ben ick onbezeylt, 'k leer roeijen en oock houwen;

 

Smijt maer een lijntjen uyt, de koop sal u niet rouwen:

 

Men doet in tijt van noot, de Maats in 't Bootjen treên.

 

Hout mijn Gedicht ten goê, en denckt, 't zijn Vrouwe reên.

 

Theodora Belcamp.