|
| |
| |
| |
Storm-liedt. Stemme, Wanneer de son sijn paerden ment.
MAtroosjes die daer vaert ter Zee,
Neemt dit seer wel in acht;
Terwijl gy heenen Zeylt in vree,
Stoeyt, singht, en springht en lacht;
Het kan seer haest verkeeren,
De storm op mooy weer past.
Wilt dan in voorspoet leeren,
Wanneer de Zeyltjes staen voor Wint,
Dan groeyt de vreughde aen;
Maer alsoo haest den storm begint,
Dan ist seer haest gedaen;
Si is men haest verslagen,
Door 't buld'ren van de Zee,
En stormse Winter vlagen,
Het Water tiert, de Windt die raest,
De Lucht die vlieght geheel verbaest,
De Zeylen laet men loopen,
En doetse vast op knoopen,
Door 't ongestuymigh weer.
Hier drijft men soo op Godts genae,
| |
| |
Maer is men dan geen wal te nae,
Dan kan het noch wel gaen.
Want siet wy zijn in hoopen,
Leyt 't Schip niet wel op Zee,
Dat men ter lens kan loopen,
Maer is men op den lager wal
De Doodt ons wel haest naecken sal,
De Zee die siet men branden,
Door 't storten van de Wal;
Men sieter niet te landen,
Dan ist, komt laet ons met gevoegh,
Dan d' Ankers kappen van de boegh,
De Masten laet niet staen:
Maer wiltse voort gaen kerven,
Hou, kap de vleet of maet:
Wil Godt ons dan doen sterven:
Siet hier het hol nu als een vrack,
So nu een Tou of Ancker brack,
Het volck geheel verslagen,
Doodt en terstont van kant,
't Schip aen stucken geslagen,
Aen splinters op de strant.
| |
| |
Maer als de noot op 't hoogste is,
En helpt ons uyt de noot gewis,
En lost ons uyt verdriet,
Hy laet het weer bedaren,
De Hemel gaet op klaeren,
Terstont so ist mooy weer.
Hier is de sorgh weer haest aen kant,
Het weer dat neemt of, hant voor hant.
In plaets men Godt sou dancken,
Zo gaet men (watte rancken/)
En drinckt om strijt seer fris.
Oorlof ghy Zee-luy, wie ghy zijt;
Danckt Godt den Heer al t'saem;
En prijst hem met een hart verblijt,
En roemt sijn groote Naem,
Op Storm so volght Mooy weer;
Op Mooy Weer Storm Weer siet.
So raeckt g'in geen verdriet.
|
|
Auteursrechtvrij