Geuzenliedboek 1940-1945

[p. 188]

Alphen aan den Rijn, 18 januari 1944.

Ach, waar zijn de schoone dagen
Waar de tijden van weleer,
Toen er nog piraten waren,
Ridders, kapers en zoo meer?
Ha, die fiere, kloeke helden
Vochten haast voor hun plezier,
En ze regen je koelbloedig
Aan de punt van hun rapier.
Maar we zullen niet meer zuchten
Om wat vroeger is geweest,
Want in vele jonge harten
Ruischt diezelfde, fiere geest.
Zijn we dan wat koel en nuchter,
Kinderen van deze eeuw,
Nog klopt daar in veler body
't Hart van Hollands fieren Leeuw.
Zij het tijdelijk ook gebonden
En gekneveld ook misschien,
't Is de Leeuw die nog zijn klauwen
Die zijn tanden soms laat zien.
Hoe de vijand werd verslagen
Op zijn eigen grondgebied
In het Raadhuis hier ter plaatse
Kunt u lezen in dit lied.
't Waren weinig jonge mannen,
Ridders zonder vrees of blaam.
Hoe ze heeten, wie zal 't zeggen?
Want geen mensch weet nog hun naam.
Niemand had hen in de gaten,
Want men werkte rustig voort,
Geen gerucht werd daar vernomen
En geen mensch heeft hen gehoord.
Hoe ze binnen zijn gekomen?
Door de deur dat ging zoo glad;
En de dochter van den concierge
Kruiste allereerst hun pad.
‘Mondje dicht en stil gaan zitten,’
Werd gezegd, niet voor de leus,
Want ze hielden een revolver
Voor het arme kind haar neus.
Och, wij kunnen zoo begrijpen,
Haar ontsteltenis was groot,
En haar vader die kwam kijken,
Werd er netjes naastgepoot.

[p. 189]

 

Ach, de bevende concierge

 

Had toen heelemaal geen praats,

 

Durfde haast geen vin verroeren

 

En kwam heusch niet van zijn plaats.

 

Enk'len hunner gingen verder

 

Naar de telefoonjuffrouw.

 

Vlug de kabel doorgesneden

 

Dat ging allemaal zoo gauw.

 

En de volgende ontmoeting

 

Bracht de jonge mannenschaar

 

In direct contact met onzen

 

Goeien, besten burgervaâr.

 

Oei, daar zag de burgemeester

 

Een pistool voor zijn gelaat.

 

Koele, ernstige gezichten

 

Vastberaden en kordaat.

 

Dacht hij toen aan zijn positie?

 

Aan zijn baan? Ik weet het niet.

 

Doch daar rezen reeds z'n handen,

 

Wijl men hem geen keuze liet.

 

Voorwaarts ging het, in het midden

 

Van den jongen heldenstoet

 

Pa Colijn, omhoog zijn handen,

 

Vreeze in zijn zacht gemoed.

 

Waardig schreed de fraaie optocht

 

Naar de ambtenaren-tent.

 

Met hun braven secretaris

 

Waren d' ambtenaars present.

 

Bij het zien dier vreemde schare

 

Was hun vreugde onbegrensd.

 

Ha, dat was nu eens sensatie

 

Die een ambtenaar zich wenscht.

 

Sober is zijn slavenleven,

 

Zoo bij uitstek dor en droog.

 

Opgetogen hieven allen

 

Dus de handen naar omhoog.

 

Ach, wat konden zij verliezen?

 

Kennen zij niet allemaal

 

Het spreekwoordelijk gezegde:

 

‘Als een ambtenaar zoo kaal?’

 

En men zette deze heeren

 

In een kamer achter slot;

 

En liet toen de ambtenaren

 

Rustig over aan hun lot.

 

Ieder weet wat nu gebeurde

 

Het was alleen maar ‘landsbelang’.

[p. 190]

 

Daarom gingen deze heeren

 

Dan ook ongestoord hun gang.

 

't Was hun niet om geld begonnen,

 

Winstbejag was er niet bij,

 

't Ging alleen om de registers

 

Van de gansche burgerij.

 

't Grootst gedeelte van dat register

 

Meest de letters A en B

 

Plus de nieuw gedrukte stamkaart

 

Namen z' en passant ook mee.

 

Daarna zijn ze weer vertrokken

 

Uit ons Alphen aan den Rijn.

 

In 't register der bevolking

 

Moet het nu een janboel zijn.

 

Heelemaal opnieuw beginnen

 

Valt voor d' ambtenaars niet mee;

 

Eer dat zaakje voor elkaar is,

 

Stroomt wat water naar de zee.

 

En wie plukt van deze daad nu

 

Het eerst de schoone vruchten van?

 

Ik denk zoo menig jongen Alphenaar

 

Die nu niet naar Duitschland kan.

 

Maar voor onze onderduikers

 

Leek het ook zoo grauw,

 

Want d' ophanden zijnde stamkaart

 

Bracht hen leelijk in het nauw.

 

Zij geen kaart, geen nieuwe bonnen,

 

Dus misère laat of vroeg.

 

Wat geluk dat men dit wapen

 

Uit des vijands handen sloeg.

 

Alle onderduikers juichen;

 

Door die list zoo goed gelukt

 

Is dit nieuwe wreede wapen

 

Uit des nazi's klauw gerukt.

 

Zie dit zijn de rijke vruchten;

 

Dat is nu het resultaat

 

Van den heldenmoed dier mannen

 

Voor hun onverschrokken daad.

 

Ridders die koelbloedig waren

 

In de ure des gevaars

 

Mag ik mee mijn dank betuigen

 

Met de onderduikelaars.

 

Ja, van al die goede burgers

 

Hier in Alphen aan den Rijn

 

Zal de dank voor zulke daden

 

Innig en waarachtig zijn.