Geuzenliedboek 1940-1945

Te wapen.

Vier lange, lange lijdensjaren -
Eén zucht, één snik, één stervenskreet,
Uit harten die verbonden waren
Door honderdduizendvoudig leed!

Heeft ooit een volk het zwaard zoo wakker,
Zoo klaar nog tot den strijd omgord?
Werd ooit op Neêrland's groenen akker
Goed Geuzenbloed zoo gul gestort?

Waarom, waartoe dit laffe leven,
Als slaven op een strafgalei?
O God! 't Is zwarte nacht gebleven
Na dien gevloekten, zwarten Mei...

Voor mij, zon, heb je niet geschenen,
Voor mij ook, lente, niet gebloeid.
De ziel, het hart kan zoo versteenen
Dat dood noch leven langer boeit.

Voor mij, kind, heb je niet gezongen,
Voor mij ook, vrouwen, niet gekust.
De wanhoop aan dit hart ontsprongen,
Heeft ook den laatsten gloed gebluscht.

De laatste? Neen, dat nooit! dat nimmer!
Te wapen Geuzenbataljon!
Reeds rijst de dag en dan voor immer,
Aan Neêrland's purp'ren horizon!