Verzameld werk. Deel 7

Jack London Pit-Tah, de wolfhond

Pit-Tah was een geweldig dier, ruim anderhalve meter lang van kop tot staartinplanting en driekwart meter hoog van de schouder gemeten, zwaarder dan een gewone wolf, want van zijn moeder, die een hond was, had hij de bredere schouders en borst, en hij woog dan ook meer dan zeventig pond aan beenderen en spieren. Zijn baas, Smith, een man die in Klondyke in de loop naar goud fortuin zocht, hield hem in een kooi wegens zijn onhandelbaarheid en verdiende geld door hem met andere honden te laten vechten.

[p. 696]

De deur van de kooi ging open. Pit-Tah, die heen en weer liep, bleef staan. Er werd een hond binnengeduwd, groter dan hij ooit gezien had, een mastiff, en de deur ging weer dicht. Ineens had Pit-Tah hem te pakken en scheurde hem een lap van de wang. De mastiff bromde zwaar, schudde zijn kop en vloog op hem af, maar Pit-Tah was vlug, sprong en week, telkens terzijde bijtend, bukkend en kerend. De mannen voor de kooi schreeuwden en klapten en hitsten ze op. Maar de mastiff, zwaar en traag, had geen kans, en toen hij hard was toegetakeld haalden ze hem weer uit de kooi.

Op een dag werden de een na de ander drie honden op hem losgelaten. Eens een pasgevangen wolf. En weer op een dag twee honden tegelijk, dat was zijn zwaarste gevecht en hij bloedde over het hele lichaam, maar zoals altijd won hij ook nu.

Smith was een duivel, maar Pit-Tah ook en die twee stonden altijd woedend tegenover elkaar. Als hij zijn baas maar zag gingen de haren overeind en hoe Smith hem ook met de knuppel beukte, hij bleef grommen, gereed hem aan te vallen. Hij werd vertoond als de Vechtende Wolf en de goudzoekers betaalden vijftig cent aan stofgoud om hem te zien vechten. Hij werd in een gedurige toestand van woestheid gehouden met sarren, ophitsen, steken met een stok, men slaagde erin van een halfwild dier een dol te maken. Pit-Tah werd dan ook beschouwd als de grootste vechtersbaas, die alle honden aankon. Ten eerste bezat hij buitengewone taaiheid, waardoor hij zich steeds op de poten kon houden en zich nooit liet omgooien en bij de keel grijpen. Dan kon geen hond zijn vlugheid evenaren, een groot voordeel boven zijn tegenstanders. Dan was er de onverwachtheid van zijn aanval, want Pit-Tah pakte dadelijk aan en de gewone hond lag al terwijl hij nog bromde en de tanden liet zien. Bovendien had hij de ervaring, want hij had zijn leven lang moeten vechten, tegen mensen en honden. Eindelijk waren er geen honden meer voor de vertoning en Pit-Tah werd alleen maar te kijk gesteld.

Maar op een dag kwam er een zekere Tim Keenan met een kleine hond, de eerste buldog die men in Klondyke gezien had. Smith deed de ketting van zijn halsband af en ging achteruit. Voor het eerst viel Pit-Tah niet dadelijk aan, bleef staan, de oren vooruit gespitst, kijkend naar dat vreemde dier, een korte dikkerd.

[p. 697]

Keenan duwde zijn hond naar voren en zei: Aanpakken. De buldog liep op zijn gemak naar het midden van de kring, bleef staan en keek eens met goedige ogen naar Pit-Tah. De omstanders schreeuwden om hem aan te zetten, maar Cherokee had geen zin in vechten, hij keek naar ze om en kwispelde langzaam. Hij was niet bang, alleen maar traag en hij begreep ook niet dat hij met die hond daar moest vechten. Keenan kwam dus weer in de kring, aaide hem een beetje tegen het haar op, hetgeen Cherokee scheen te prikkelen, want nu gromde hij even, hoewel zacht. Dat gegrom maakte Pit-Tah kwaad, zijn haar stond ineens overeind op nek en schouders. Toen Cherokee nog een duwtje kreeg van zijn baas begon hij te lopen, maar hij stond weer stil want hij had al een beet gehad en Pit-Tah was weer weggesprongen. Hij bloedde aan een oor, maar hij gaf geen geluid, hij bromde niet, hij keerde zich alleen om en liep op Pit-Tah af, die, hem steeds ontwijkend, hem toch telkens een beet gaf. De buldog bleef hem rustig volgen, niet langzaam, maar geregeld en zakelijk, als iemand die wist wat hij doen wilde en het doen zou ook.

Pit-Tah zag het hem aan, dat hij niet bijten en happen wilde, niet springen of verrassen, maar een enkel doel had, en dat bracht hem in de war, zo iets had hij met geen hond ooit ondervonden. Cherokee had geen dikke vacht tot bescherming, een beletsel voor scherpe tanden, alleen glad haar, waar gauw bloed door kwam, en telkens kon Pit-Tah erin bijten, terwijl zijn tegenstander zich niet scheen te verdedigen. Iets bijzonders aan die hond was dat hij niet schreeuwde, zoals andere honden, maar slechts diep bromde.

Langzaam was Cherokee nu niet, hij kon zich lenig en snel wenden, maar dan was Pit-Tah er niet meer. Soms scheen het ook of hij verbaasd was over die hond die hij niet kon pakken, die heen en weer sprong, hier was en tegelijk daar, die hem wel even raakte met de tanden, maar niet vasthield.

Alleen bij de keel kon Pit-Tah hem niet raken, omdat de buldog te laag bij de grond stond en bovendien zulke brede kaken had.

Beide kanten van Cherokee's nek en kop waren nu opengescheurd en het bloed droop eruit. Toch bleef hij kalm de ander vervolgen, hoe die ook sprong en snel ontkwam. Een enkel maal bleef de buldog staan, met de tong ver uit de bek, keek naar de

[p. 698]

mannen rondom en bewoog zijn geknakte staart heen en weer. Dan sprong Pit-Tah op hem af en scheurde nog eens een stuk van zijn vel, en telkens schoot de stompe kop van de buldog op, altijd naar de keel van de ander gericht.

Ofschoon hij hem nu al vele keren gebeten had, vooral aan de oren die in reepjes hingen, was het Pit-Tah niet gelukt hem om te gooien, daarvoor stond Cherokee te vast op de poten. Een keer kon hij hem aan de schouder bijten, maar hij stootte tegen iets zo hard dat hij het evenwicht verloor en zelf met een smak op de zijde viel. Het was voor het eerst van zijn leven dat hij in het gevecht op de grond kwam te liggen. Hij sprong weer overeind en op dat ogenblik hadden Cherokee's tanden hem bij de keel, wel te laag om gevaarlijk te bijten, maar de buldog hield vast wat hij had. De wolfhond sprong hoog op, rukte en schudde om zich te bevrijden, maar de ander bleef aan hem vast, meegesleurd, heen en weer gezwaaid. Cherokee deed niets dan vasthouden, of hij van de grond getild werd of neergesmakt, niets dan vasthouden.

Pit-Tah hield op met rennen hier en daar, hij zakte uitgeput half op een zijde. Toen liet Cherokee even los, maar alleen om snel een betere plek te grijpen tussen de klemmende kaken, en dit herhaalde hij, steeds vooruit, steeds dichter bij de keel. Telkens wanneer Pit-Tah schudde en worstelde hield de buldog alleen maar vast, maar zodra de ander wachtte drong hij weer dichter naar de keel. Langzaam maar zeker grepen zijn tanden steeds dichter bij de slagader. Het enige wat Pit-Tah nog beschermde was de dikke haarvacht, waarvan de buldog de bek nu vol had, maar Cherokee kauwde het stuk en drong steeds verder op. De toeschouwers stonden al te roepen: ‘Cherokee! Cherokee!’ De buldog bewoog alleen zijn staart, maar hij het niet los, hij had eindelijk zijn doel bereikt.

*

Dit was het gevecht tussen een bastaard en een echte hond. Men weet dat er maar één hond is, die, hoewel geen vechter, als hij eenmaal vechten moet, ook tot het einde vecht, de buldog.