Toen Tristan hopeloos in de wouden zwierf, een eenzame banneling van de liefde, ontmoette hij een ridder, die, met zijn lot begaan, hem een kostbaar kleinood schonk, een hondje gemaakt van zeldzame juwelen, smaragd, robijn, chrysoliet, en in het binnenste een hartje van kristal. Het kon een geluidje maken en het had de toverkracht dat het in droefheid vertroosting gaf.
[pagina 649]
[p. 649]
Tristan zond het aan de geliefde opdat zij aan hem zou denken. En Iseult droeg het op haar borst. Wanneer zij zuchtte maakte het hondje een klein geluid, dat was haar liefste troost, de stem van Tristan.
Auteursrechtelijk beschermd