Verzameld werk. Deel 7

Brehm De bloedhond

Het woord bloedhond is een scheldwoord en betekent beul. Maar de bloedhond is een zeer zachtzinnig dier, veel goediger dan zijn faam. Tot onlangs werd hij in Amerika en in Engeland nog bij de politie gebruikt, omdat hij in reuk en speurzin alle honden overtreft, tegenwoordig ziet men hem zelden en een der redenen daarvan is dat hij zeer kostbaar was geworden. Hij is ongeveer 70 cm hoog, sterk gebouwd, met een lange snuit en uitstekende occiput. Het vel van de schedel is zeer ruim, waardoor hij vele rimpels heeft. De oren zijn zo lang dat zij gemakkelijk de neus kunnen bedekken. Het onderooglid laat de ooghoek bloot en aan de bloedkleurige driehoek daar heeft hij zijn naam te danken. Er waren twee soorten, de chocoladebruine van Cuba, die men sedert lang niet meer ziet, en de bruine of bruinrode, met zwarte mantel, van de Engelse koloniën afkomstig. In West-Indië werden zij vroeger gebruikt bij het opsporen van gevluchte slaven.

Dit is wat Brehm ervan vertelt - de bloedhond behoort echter niet tot de familie der bullebijters, waarmede bedoeld wordt de doggen, maar tot de jachthonden -: Een groot soort van de bullebijter gebruikte men in vroeger tijd op afschuwelijke wijze. Men richtte zulke honden af om mensen te vangen, ze neder te werpen en zelfs te doden. Reeds bij de verovering van Mexico gebruikten de Spanjaarden ze als medestrijders tegen de Indianen en een van die honden, Vecerillo genaamd, is beroemd of berucht geworden. Of hij tot de Cuba-doggen behoorde, welke men voor een kruising tussen bullebijter en bloedhond aanziet, is niet vast te stellen. Hij wordt beschreven als middelgroot, rood van kleur, slechts om de snuit en tot de ogen zwart. Zijn vermetelheid en zijn schranderheid waren even buitengewoon. Hij genoot hoog aanzien boven alle honden en kreeg tweemaal zoveel te eten als andere. Bij de aanval placht hij zich in de dichtste drommen der Indianen te storten, hen bij de armen te grijpen en

[p. 647]

zo mede te voeren. Als zij gehoorzaamden deed de hond ze niets, als zij zich verzetten echter wierp hij ze op de grond en wurgde ze.

Hoe grimmig en woest hij ook was toonde hij zich soms toch menselijker dan zijn meesters. Er wordt verteld dat op een morgen de kapitein Jago de Senadza de gruwelijke aardigheid wilde uithalen een oude, gevangen Indiaanse vrouw door Vecerillo te laten verscheuren. Hij gaf haar een brief met de opdracht die naar de gouverneur van het eiland te brengen, met de bedoeling de hond, na haar vertrek, los te laten en op haar af te jagen. Toen de arme, zwakke Indiaanse de razende hond gewaarwerd liet zij zich van schrik op de grond vallen en smeekte hem met roerende woorden om genade. Daarbij toonde zij hem de brief, zeggend dat zij die immers naar de gouverneur moest brengen en haar plicht doen. De woedende hond bedwong zich bij die woorden en na overweging naderde hij liefkozend de oude vrouw.

Deze gebeurtenis vervulde de Spanjaarden met verbazing en scheen hun bovennatuurlijk en geheimzinnig. Dat was waarschijnlijk ook de reden dat de gouverneur die vrouw de vrijheid schonk.

Het is te begrijpen dat zulke honden door de Indianen voor vierbenige helpers van de tweebenige duivels werden gehouden.

Nog in het jaar 1798, vervolgt Brehm, werden deze honden voor dergelijke doeleinden gebruikt en wel niet door de Spanjaarden, maar door de Engelsen, die er de jacht op mensen mee beoefenden.

De gekleurden op Jamaïca waren eens in opstand en konden met gewone wapens niet overwonnen worden. De toestand werd steeds dreigender, de landheren vertwijfelden. Toen liet de Engelse regering uit Cuba slavenjagers met hun honden komen. De aankomst alleen al was voldoende om de negers, in alle andere strijd onbevreesd, tot onderwerping te brengen.

De kleur van deze honden is geelachtig bruin, zwartachtig om de snuit.